Θα χαθούν όπως τα δάκρυα στη βροχή…

Ξύπνησα νωρίς σήμερα.

Στις εξήμισυ το πρωί, ζωηρές νεανικές φωνές αναστάτωσαν το βασίλειο του Μορφέα. Νεολαίοι πανηγυρίζουν για την επιτυχία του Tsipras στο διπλανό σχολείο – και εκλογικό κέντρο;

Σηκώθηκα, βγήκα στο μπαλκόνι -χειμωνιάτικο το πρωινό σήμερα [«έχει ψυχρούλα και μ’ αρέσει…», που λέει και το άσμα]. Μπα, δεν πανηγυρίζουν, κατάληψη αρχίζουν. Οι φωνές τους ακούγονταν όλο το πρωινό. Τώρα έχουν κοπάσει κάπως. Οι περισσότεροι έχουν φύγει ήδη. Κάπου, κάποια Playstation θα πάρουν φωτιά. Γιατί όχι;

Είχα ξενυχτήσει κιόλας παλεύοντας με το Ubuntu [έλυσα πάντως το πρόβλημα με τον ήχο], μετά είπα να χαλαρώσω βλέποντας το Matrix II στο DVD, νύσταξα προς το τέλος, κοιμήθηκα…

Το πρωί χάζεψα για λίγο τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων που παρουσίαζαν στη NET οι Λυριτζής-Οικονόμου, σηκώθηκα, έφτιαξα καφέ, κάθησα στον υπολογιστή, άναψα τσιγάρο, έγραψα ένα μάλλον εκτενές σχόλιο στο post για τις καλές «τριπλόφαρδες» συμμαχίες [ΗΠΑ-Ισραήλ-Τουρκίας] στο blog Vive ρεεε Pericolozamente, και τώρα…

Βρίσκομαι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.

Πρέπει, κατ’ αρχάς, να πληρώσω έναν -τι άλλο;!- ληγμένο λογαριασμό του ΟΤΕ. Τελευταία, «βάζουν» πάνω στη βδομάδα ένα μηχάνημα που αφήνει κάποιο μήνυμα, κι ύστερα πάνω στη δεύτερη βδομάδα κόβουν τη γραμμή «απροειδοποίητα». Τα… καλά της ιδιωτικοποίησης. Μη χάσουν και οι «στρατηγικοί» μέτοχοι τα μερίσματά τους. Σωστόν και δίκαιον! [Μέχρι να τελειώσω το post «ο ΟΤΕ» ξαναπήρε τηλέφωνο. Ενδιάμεσα, πληροφορήθηκα ότι «συγχαρητήρια, είστε στη χρυσή λίστα γνώσης» γνωστής εγκυκλοπαίδειας…]

Το… τρίλημμα αρχίζει στη συνέχεια.

Να κατέβω στο κέντρο για τσάρκα στα βιβλιοπωλεία – έχω και καιρό να κατέβω.

Κυκλοφορεί ήδη ο -επίσης εξαιρετικός- δεύτερος τόμος του βιβλίου του Λισαγκαρέ [όλο Λισαραζού τον λέω και μπερδεύομαι] για την Παρισινή Κομμούνα που έβγαλε ο Γιώργος Γαρμπής [εκδ. Ελεύθερος Τύπος].

Το βιβλίο της Αλίθια Ρομέρο για τις ημέρες του Σάββα Ξηρού στον «Ευαγγελισμό» δεν θα διαφύγει της προσοχής μου.

Το καινούργιο τεύχος του περιοδικού Άρδην, στο οποίο παραπέμπει και ο greg στο προαναφερθέν post του -αυτό το βρίσκω και στη γειτονιά μου-, και ό,τι άλλο ήθελεν προκύψει.

Από την άλλη, οι γραμματοσειρές στο Ubuntu εμφανίζονται πάντα κάπως θολές -ήγουν, φλουταρισμένες- και κάποιος πρέπει να ασχοληθεί μαζί τους.

Τελευταίο αλλά όχι έσχατο. Κάποιες pages περιμένουν τη σειρά τους. Οι pages είναι, φυσικά, σελίδες στα μπλογκ της WordPress που προστίθενται στη μπάρα δίπλα στο «Home» ή «Επικοινωνία», που βλέπετε στην αρχή αυτής της σελίδας, και είναι πάντα ορατές σε οποιοδήποτε σημείο του blog βρίσκεστε [ακόμα ένα χαρακτηριστικό που δεν προσφέρει ο blogger]. Έλεγα να φτιάξω μια σελίδα «Αρχείο» όπου να υπάρχουν όλοι οι τίτλοι, με τα σχετικά links, των μέχρι στιγμής post, για να είναι εύκολα προσβάσιμα. Κι όλα αυτά κατά κατηγορία. Γιατί τα blogs από γεννησιμιού τους έχουν αυτή την περίεργη συνήθεια να ωθούν το παρελθόν σε όλο και πιο απομακρυσμένες σελίδες. Κι έτσι «χάνονται» όπως τα δάκρυα στη βροχή…

«Έχω δει πράγματα που εσείς οι άνθρωποι δεν θα πιστεύατε.
Επιθέσεις σε φλεγόμενα σκάφη στην άκρη του βραχίονα του Ωρίωνα.
Είδα δέσμες C να λάμπουν στο σκοτάδι στην πύλη Ταννχάουζερ.
Όλες εκείνες οι στιγμές
Θα χαθούν
Στο τέλος του χρόνου
Σαν δάκρυα στη βροχή.»

… που έλεγε και το ανδροειδές στις τελευταίες σκηνές του Blade Runner.

Από την περασμένη εβδομάδα παίζεται στις κινηματογραφικές αίθουσες ακόμη μία ταινία [δεν την έχω δει ακόμη] βασισμένη σε βιβλίο του Philip K. Dick, το -ημιαυτοβιογραφικό- A Scanner Darkly. Είχα διαβάσει το βιβλίο στα αγγλικά, το ξαναδιάβασα όταν μεταφράστηκε στα ελληνικά [Έρευνα στο Σκοτάδι, εκδ. Alien, 1993, μετ. Μάκης Πανώριος]. Εξαιρετικό.

Στην Αμερική του μέλλοντός τους, μυστικός αστυνομικός που «παρακολουθεί» πρεζόνια και εμπόρους ναρκωτικών, καλείται να παρακολουθήσει και τον εαυτό του…

Advertisement