Και οι εφτά ήταν υπέροχες

«Έχω δει πράγματα που εσείς οι άνθρωποι δεν θα πιστεύατε.
Επιθέσεις σε φλεγόμενα σκάφη στην άκρη του βραχίονα του Ωρίωνα.
Είδα δέσμες C να λάμπουν στο σκοτάδι στην πύλη Ταννχάουζερ.
Όλες εκείνες οι στιγμές
Θα χαθούν
Στο τέλος του χρόνου
Σαν δάκρυα στη βροχή.»

… που έλεγε και το ανδροειδές στις τελευταίες σκηνές του Blade Runner.

♫ ♫ ♫ ♫ ♫

Μετά την πρόσκληση της Ange-ta σπεύδω να… συμμορφωθώ και να καταγράψω επτά ταινίες που έχω δει και ήταν υπέροχες. Ο μικρός κατάλογος αδικεί κατάφωρα πολλές ακόμη ταινίες, αλλά ήταν οι πρώτες που ήρθαν στη μνήμη μου [που ποτέ στη ζωή μου δεν ήταν και στα φόρτε της], και δεν είχε κανένα νόημα να αρχίσω το βάλε-βγάλε στον κατάλογο.

Αν εξαιρέσουμε τις τρεις τελευταίες ταινίες, τις υπόλοιπες δεν τις έχω ξαναδεί. Και προφανώς ο κατάλογος δεν είναι στρογγυλεμένος για να ταιριάζει με τα σημερινά μου γούστα. Χύμα, όπως μου ήρθαν στο νου… Σαν δάκρυα στη βροχή…

►Mary Poppins [1964], του Ρόμπερτ Στήβενσον. Είδα την ταινία πιτσιρικάς, το φθινόπωρο του 1965, την πρώτη βραδιά μετά την οικογενειακή μετακόμιση σε μια πόλη της Κεντρικής Ελλάδας, όπου τα επόμενα χρόνια είχα την αγαθή τύχη να μπαινοβγαίνω σε όλους τους κινηματογράφους δίχως να πληρώνω εισιτήριο. Καταλαβαίνετε τι γινόταν στα σαββατοκύριακα και στις διακοπές…

►Solaris [1972], του Αντρέι Ταρκόφσκι. Είδα την ταινία αρκετά χρόνια αργότερα, προς τα τέλη της δεκαετίας του ’70, κι αφού είχα διαβάσει πρώτα το βιβλίο του Στάνισλαβ Λεμ.

►Rollerball [1975], του Νόρμαν Τζιούισον. Μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση αυτή η δυστοπική ματιά προς το μέλλον, όπου κυριαρχούν οι τεράστιες εταιρείες.

►1900 [1976], του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι. Κοπάνα από το σχολείο. Συνηθισμένη «έξοδος» εκείνα τα χρόνια. Με τον Βασίλη.

►Αποκάλυψη τώρα! [1979], του Φράνσις Φορντ Κόππολα. Άνευ σχολίων…

►Blade Runner [1982], του Ρίντλεϋ Σκοττ. Τα είπαμε στην αρχή αυτού του ποστ.

►Dogville [2003], του Λαρς φον Τάδε. Έχω γράψει κάτι… άσχετο σχετικά.

ΥΓ. Άλλες ταινίες που θυμήθηκα, αδικώντας όλες εκείνες που έχω ξεχάσει τον τίτλο τους ή τον σκηνοθέτη τους… Εσχάτως, Η θάλασσα μέσα μου [2004], του Αλεχάντρο Αμενάμπαρ, οι περισσότερες από την «ενδιάμεση» κυρίως περίοδο του Πέδρο Αλμοδόβαρ, τα σπαγγέτι-ουέστερν του Σέρτζιο Λεόνε, ο Ζορμπάς, η Γλυκιά Συμμορία του Νίκου Νικολαΐδη, μια-δυο ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου, του Σταύρου Τορνέ και του Σταύρου Τσιώλη, του Κουροσάβα, κάποιες γερμανικές, πολλές εγγλέζικες της τελευταίας εικοσαετίας, του Κεν Λόουτς…