Blogs = Ημερολόγια Νευρώσεων
[Ενημέρωση (24-4-2007): Η Αμάντα Μιχαλοπούλου επανήλθε με νέο κείμενό της (Ποιητές και γουρούνια) στην Καθημερινή της περασμένης Κυριακής, στο οποίο επιχειρεί να απαντήσει στους μπλόγκερ-επικριτές των απόψεών της.
Με το δεύτερο αυτό κείμενο ασχολήθηκε ήδη ο Jago (Αμάντα Μιχαλοπούλου: αορ-ιστολογίες) και έχει ήδη αρχίσει η σχετική -και ενδιαφέρουσα- συζήτηση.
Παραθέτω απλώς το σχόλιο που ανέβασα στου Jago – και τέλος!
Τελικά, διαβάζοντας και το δεύτερο πόνημα της Α. Μιχαλοπούλου καταλήγω σε ένα και μοναδικό συμπέρασμα: ότι και τα δύο είναι κλασικές δημοσιογραφικές ξεπέτες. Κάθεται ένα πρωί και γράφει τις 4 επιφυλλίδες του μήνα [4 Χ 600 λέξεις] και πάει γι’ άλλα. Και πού να βρεις τέσσερις ενδιαφέρουσες ιδέες μέσα σε ένα και μόνον πρωινό;;;
Στο πρώτο κείμενο τα πήρε με την Κουρούνα, κι έγραψε ό,τι άσχετο έγραψε. Στο δεύτερο τα πήρε σχεδόν ΜΟΝΟΝ με τον “χολωμένο ποιητή”, το ποστ του οποίου ήταν -κατά τη γνώμη μου- χυδαίο (Ρε συ Αμάντα, πιάσε μας μια μάντρα). Διάβασε και δυο τρεις άλλους μπλόγκερ, finito.
Όπως είχα γράψει και για το πρώτο κείμενο: τετριμμενιές και λαθήλια.
Πάμε γι’ άλλα guys! Δεν αξίζει τον κόπο. Το τι συμβαίνει στην ελληνική μπλογκόσφαιρα το ξέρουμε καλύτερα από άλλους, που το μόνο που κάνουν είναι να χύνουν δηλητήριο για τα στραβά μας, λες και δεν τα ξέρουμε, λες και τους ρωτήσαμε…
ΥΓ. Νομίζω ότι την καλύτερη κριτική στο πρώτο κείμενο την έκανε ο Άρης Δαβαράκης, ήσυχα, όμορφα κι ωραία και ως γνώστης του χώρου.]
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _
Και τι την νοιάζει, περικαλώ, την κυρία Αμάντα Μιχαλοπούλου που εμείς κάνουμε τις νευρώσεις μας ημερολόγια;
Ασχοληθήκαμε εμείς με το τι κάνει με τις δικές της νευρώσεις; Ε, ασχοληθήκαμε;
Αντιγράφω [copy-paste] από τα Ημερολόγια νευρώσεων [που δημοσιεύτηκαν στην χθεσινή Καθημερινή] και -σχεδόν- δεν σχολιάζω.
«Η κυριαρχία των μπλόγκερ θεωρείται η συστηματική, προοδευτική, δημοκρατική απάντηση στο σύμπαν των εφημερίδων, της mainstream ενημέρωσης, ακόμη και της λογοτεχνίας. […]
Μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει η τάση: η απονομή συλλογικής αξιοπιστίας, με συνοπτικές διαδικασίες, στους μπλόγκερ. Κι όχι μόνο αξιοπιστίας, αλλά και επαναστατικής συνείδησης. Κατά συνέπεια, όποιος εκφράζει επιχειρήματα εναντίον αυτής της νέας νεύρωσης θεωρείται αυτόχρημα συντηρητικός. Ας μην πέσουμε σ’ αυτή την παγίδα. Ας μην αρνηθούμε στα μπλογκ τον καταρχήν προοδευτικό τους χαρακτήρα. […]
Όμως σήμερα, οχτώ μόλις χρόνια μετά την εφεύρεση του διαδικτυακού ημερολογίου, διαθέτουν όλα τα γνωρίσματα των πιο βαρετών σελίδων του ημερήσιου Τύπου. Επιπλέον ζουν από διαφημίσεις, όπως όλα τα έντυπα. […]
Το χειρότερο με τα μπλογκ είναι η αυτόματη σύνδεση του «δημοκρατικού» τους χαρακτήρα με τον εναλλακτικό τύπο της δεκαετίας του ’60 – η ανάγκη να πειστούμε ότι κάθε νέα εφεύρεση στην κοινωνική σφαίρα έχει σαρωτικό, θριαμβευτικό χαρακτήρα. Αλλά θα μπορούσε να οδηγήσει σε κάτι ριζοσπαστικό η ατέρμονη φλυαρία των μπλόγκερ; […]»
Τετριμμενιές και λαθήλια…
ΥΓ 1. Συν-νευρωτικοί μου συν-μπλόγκερ τα κονομάμε πράγματι από τις διαφημίσεις;;;
ΥΓ 2. Κι όλα αυτά γιατί; Διότι…
«Μόλις την περασμένη εβδομάδα η Ελλάδα εκπροσωπήθηκε στην έκθεση βιβλίου της Λειψίας από την Κουρούνα, μια μπλόγκερ που δημοσιεύει μικρές προσωπικές ιστορίες στο Διαδίκτυο.»
ΥΓ 3. Ήθελα να σχολιάσω κι άλλα δημοσιεύματα της εφημερίδας αλλά δεν…
Βαριέμαι νευρωτικά, σήμερα, να φλυαρήσω…
Δεν ξέρω τι κάνουν οι άλλοι, αλλά εγώ επενδύω την κονόμα σε ομόλογα υψηλής επικινδυνότητας μέσω Acropolis…
Α! Δεν είσαι μόνον νευρωτικός είσαι και «υψηλά επικίνδυνος». Πρόσεξε μην πέσεις [από την Acropolis…]
Μάλιστα… τρέχω να βάλω διαφημίσεις, έξω από το τρένο θα μείνω κι εγώ;
Και τότε θα μου αξίζει πραγματικά ο χαρακτηρισμός «νευρωτικός».
Μάλιστα…
Ενώ ας πούμε οι εφημερίδες που δεν είναι βαρετές βάζουν και 3 ντιβιντιά μπας και τις αγοράσει κανένας (μία τσόντα soft core, μια περιπέτεια και ένα παιδικό).
Προφανώς κάποιοι αισθάνονται ότι απειλείται το μαμ τους και έχουν αρχίσει να γίνονται πιο νευρωτικοί και από τον Γούντυ Άλλεν…
Όσοι διεκδικούν το μονοπώλιο στον λόγο και στην σκέψη, αρέσκονται να χρησιμοποιούν «ψυχολογικούς όρους» για να επιτεθούν σε υπαρκτούς και ανύπαρκτους αντιπάλους.
«ψυχωτικούς» είχε χαρακτηρίσει ο Α. Λιάκος όσους ασκούν κριτική στο διαβόητο βιβλίο ΙΣτορίας.
«Νευρωτικούς» η κ. Α. Μιχαλοπούλου, όσους εκμεταλλέυονται το νέο μέσο για να πουν την άποψή τους, να εκφράσουν τις ευαισθησίες τους ή απλώς να γράψουν τον πόνο τους. Γιατί, σύμφωνα με την λογική τους, οι δίαυλοι της έκφρασης πρέπει πάντοτε να είναι συγκεκριμένοι, όπως και οι εκφραστές.
Παραφράζοντας έναν παλαιό στίχο του Νιόνιου, διαισθάνονται μιαν άλλη απειλή στην σύμβασή μας (τα μπλογκ, ντε!).
Τώρα εμείς μπορούμε να τους επιβεβαιώσουμε ή να τους διαψεύσουμε. Κι αυτό θα κριθεί από το που θα γύρει το εκκρεμές: προς την ψυχοπαθολογία ή προς την δημιουργικότητα;
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, πάντως, αν ψάχνει για νευρωτικούς η κ. Μιχαλοπούλου μπορεί να τους βρει στον αστραφτερό κόσμο της δημοσιογραφίας και του θεάματος.
Εμείς (ποιοί ακριβώς δεν ξέρω) κατά την γνώμη μου, είμαστε σχιζοφρενείς. Αθεράπευτα μάλιστα. Με το ένα πόδι στην κριτική και το άλλο στην αντίφασή της με την καθημερινότητά μας…
Ε λοιπόν ναί, το μπλόγκ μου αρέσει!
Είναι πιο αυθόρμητο, πιο δροσερό, πιο ψαγμένο, πιο μορφωτικό, πιο διασκεδαστικό, πιο ειλικρινές, πιο ευαίσθητο, πιο διαπαιδαγωγικό, πιο δημιουργικό, πιο συναισθηματικό, πιο ερωτικό, πιο επικίνδυνο για τους εχθρούς του πλανήτη και πιο φιλικό για τους φίλους, πιο άμεσα δημοκρατικό, με περισσότερο πνευματικό περιεχόμενο από τα πιο καλά βιβλία των πιο καλών συγγραφέων της Σήμερον!!
Και όλα αυτά να μην ήτανε, μόνο η αμεσότητα του, φτάνει και περισσεύει.
Ζήτω η μάϊκροσόφτ.
Ήθελα να γράψω το μπλόγκινγ, αλλά έγραψα το μπλόγκ. Και το μπλόγκ όμως μου αρέσει.
Κάπου διάβασα ένα Άρθρο σου για το Σωκράτη σε αντιπαράθεση με τον Επίκουρο. Ε λοιπόν, όχι τα λες μόνο σωστά, αλλά ξέχασες να γράψεις, ότι οι Δημοκρατικοί του την είχαν στημένη του Σωκράτη, γιατί τους πρόδωσε, (ήταν μέλος των 10, που προσπάθησαν να καταλύσουν της Αθηναϊκή Δημοκρατία) και του έδωσαν το κώνειο. Όχι δηλαδή επειδή ήταν διαφθορέας των νέων, αλλά επειδή ήταν διαφθορέας της Δημοκρατίας.
@ JustAnotherGoneOff
Κάνε ό,τι θέλεις, μόνον να μην βγάλεις βιβλίο, για θα βαρεθούν με τις… νευρώσεις σου οι επαγγελματίες γραφιάδες 😉
@ pølsemannen
Οι εφημερίδες είναι περιτύλιγμα για τις ταινίες. Χάνουν κι από διαφημιστικά έσοδα -αφού κανένας πια δεν τις αγοράζει για το περιεχόμενο, αλλά για τα δώρα- μειώνονται οι κυκλοφορίες, αυξάνονται οι ζημιές, λογικό δεν είναι να επικρατεί στην πιάτσα ένας μικρός πανικός; Όταν μάλιστα υπάρχουν μπλόγκερ που κυριολεκτικά κεντάνε με το πληκτρολόγιο.
@ Σκαντζόχοιρος
Συμφωνώ μαζί σας οριζοντίως, καθέτως και διαγωνίως.
Δυο παρατηρήσεις μόνον: στα μπλογκ αναγκαστικά και σήμερα και πάντα θα συνυπάρχουν όλα – όπως ακριβώς συμβαίνει σε όλους τους τομείς της κοινωνίας. Και τα ψώνια και τα ώνια και τα εδώδιμα και αποικιακά.
Αν καταφέρουμε να μετατρέψουμε αυτή τη σχιζοφρένεια σε [δημιουργική ΚΑΙ ό,τι άλλο] τρέλα, μάλλον τα χρόνια που έρχονται θα είναι πιο ενδιαφέροντα.
@ ange-ta
Όλα αυτά, που αναφέρεις, είναι το μπλόγκινγκ κι ακόμη περισσότερα. Και η αμεσότητά του το μεγαλύτερό του πλεονέκτημα. Γιατί εδώ δεν υπάρχουν ημι-εγγράμματοι διευθυντάδες και ανθυπο-συντάκτες ύλης.
Socrates Drunk το φαρμάκι με το κουταλάκι 😉
Χμμμ, εκτός από τις αφεντομουτσουνάρες μας υπάρχουν και πλείστοι άλλοι συμblogger (είδατε πώς έτρεψα το ν σε μ προ χειλικού, ε;) που βγάζουν το κατι τις τους απο διαφημίσεις (βγάζουν τελικά ή να επενδύσω σε γαμ-, λάθος, σε δομημένα;) και που τέλος πάντων ανταποκρίνονται στην περιγραφή της κυρίας Αμάντας – μάλλον είναι (ή θα γίνουν σύντομα) τα περοσσότερα blog. Πάντως, ιδανική θεραπεία για τις νευρώσεις, θα συμφωνούσε και ο παππούς Σιγισμούνδος, είναι το αχαλίνωτο σεξ. Μ’ ένα postάκι πριν κι ένα comment μετά;
καλησπέρα σας,
προσωπικά η μόνη διαφήμιση που βρήκα και θα μπορούσα να ωφεληθώ από δαύτη ήταν ενός σαιτ με μουσική που πληρώνει 20 δολλάρια κάθε 10.000 downloads που θα γίνουν για κάθε κομμάτι που προτείνει κάποιος, υπολογίζω λοιπόν ακούγονατς και προτείνοντας το «καλημέρα Ελλάδα» πόσα χρόνια θα χρειαστώ για να βγάλω μία δόση δανείου 965 ευρώ – ε, ακόμη μετράω…
περιορίζομαι στο να μοιράζομαι αδέξια συχνά πυκνά, τις σκέψεις μου και ότι μου κάνει εντύπωση…
όνειρα γλυκά σε όσους χρειαζονται νευρωτικούς μπολογκερς για να νιώσουν σημαντικοί…
και γλυκύτερα στους νευρωτικούς μπλογκερς
Αδερφέ (έτσι θα σε αποκαλώ το βρήκα) εγώ το ελληνικό το κατέχω. Το κατέχω και πολύ μάλιστα. Αλλά όταν διαβάζω τέτοια νευρωτικά αρθράκια μου βγαίνει το Πειραιώτικο, ξέρεις. Ένα «Βρε, άϊ πάγαινε από εδώ…»
καλημέρα, έχω βάλει λίνκ στο τελευταίο μου πόστ αυτό το πόστ.
Μπορώ; Εχω την άδεια του συγγραφέα; Δηλάδη τι ρωτάω, την πήρα από μόνη μου!
Αν δεν είχα blog και διάβαζα αυτό το κείμενο, θα νόμιζα ότι οι bloggers είναι κάτι σαν τους Illuminati, που ετοιμάζουν μια Νέα Τάξη Πραγμάτων και σκοπεύουν να κατακτήσουν τον κόσμο! Να γιατί δεν έχω πάρει ποτέ στη ζωή μου Καθημερινή και, κατ’επέκταση, γιατί έχω κάτι χρόνια να πληρώσω για εφημερίδα…
Η Κυρία Πρύτανης, ο Κύριος Κουτούπης και τώρα αυτό, και από δίπλα ΟΛΕΣ οι εφημερίδες και τα περιοδικά. Και όλα αυτά για κάτι που ασχολούνται 3- 4.000 νοματαίοι (πιο λίγοι και από τα εισιτήρια που κόβει ο Ηρακλής).
Ποιοι είναι τελικά οι νευρωτικοί.
Η μήπως φοβούνται κάτι;
Καλό Πάσχα Χρήστο πάντα με υγεία.
🙂
Αγαπητέ συνάδελφε
Νιώθω πραγματική αηδία με τον τρόπο που η κυρία περιγράφει τους bloggers. ΕΞΙΣΟΥ ΟΜΩΣ αηδία νιώθω κάθε φορά που ακούω στην τι-βι να χρησιμοποιείται η Χημεία και να γνωστοποιείται η χρήση της μέσα από τα δελτία ειδήσεων που μας λένε:
Για τα χημικά των μπάτσων
Για τα χημικά στα ψάρια
Για τα χημικά στα νερά
Για τα χημικά στα τρόφιμα γενικώς και αορίστως
Για τα χημικά στα Δρακουλίνια
Για τα χημικά απόβλητα της τσέπης της καμπαρντίνας του γερο-Αποστόλη που δεν κρατήθηκε μέσα στο λεωφορείο
…και όλα αυτά όταν η Χημεία έχει 1 διδακτική ώρα στο Γυμνάσιο και 2 στο Λύκειο.
Ε λοιπόν, είμαι νευρωτικός blogger και νευρωτικός χημικός. Είσαι να απονείμουμε στους εαυτούς μας συλλογική αξιοπιστία και επαναστατική συνείδηση;
Οξύ + Βάση = Αλας και νερό,
τι γίνεσαι, την έχεις κοπανήσει κρουαζιέρα;
καλό Πάσχα!
Χμ, γιατί ασχολείται τοτε η κυρία μαζίμας? Ας μας αφήσει με τις νευρώσεις μας. Προφανώς δεν έχει διαβάσει αρκετά blog στε να δημιουργήσει μια σωστή άποψη που να αντιπροσωπεύει το συνολο των bloggers.
Αν μια κυρία πάσχει από νευρωτικές τάσεις, όπως υστερία και ακατάσχετους λιβελογραφικούς παροξυσμούς υπό τη μορφή φιλικής (!) κατήχησης, της αξίζει αντιμετώπιση ανάλογη αυτής που γράφει. 😛
@ Vrennus [ή «ν σε μ προ χειλικού»]
Αγαπητέ συμblogger, σίγουρα υπάρχουν αρκετοί συνάδελφοι που έχουν έσοδα από το blogging. Κάποιοι ασχολούνται αποκλειστικά μ’ αυτό. Γιατί όχι; Για οικονομία της αγοράς δεν μιλάνε; Αν οι διαφημιζόμενοι επιλέγουν το διαδίκτυο για να διαφημιστούν, αντί για τις εφημερίδες [στη Μεγάλη Βρετανία πέρυσι το διαφημιστικό κονδύλι για το διαδίκτυο ξεπέρασε εκείνο για τις εφημερίδες], γιατί όχι;
Με την πρότασή σου για αχαλίνωτο σεξ [ένα ποστάκι πριν, ένα σχόλιο μετά] δεν θα διαφωνούσα καθόλου μα καθόλου. Ελπίζω μόνον να μην αναφέρεσαι σε… ιντερνετικό σεξ 😉
@ paraxeno
Η ελληνική blog-αγορά [wow!] είναι ακόμα στο… μηδέν, και δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσει και κανένα τεράστιο μέγεθος – λόγω γλώσσας. Την «πλάκα» μας κάνουμε οι περισσότεροι, αλλά φαίνεται ότι την κάνουμε καλά για να μας «κατακρίνουν» διάφοροι…
@ Nemertes
Πολύ ευγενικοί άνθρωποι εσείς οι Πειραιώτες. Εμείς οι επαρχιώτες θα τα λέγαμε με λίγο πιο βαριά… προφορά…
ΥΓ. Εγώ πώς να σε λέω Αδελφή;
@ ange-ta
1. Ευχαριστώ. Πολύ καλά έκανες και πήρες την άδεια από μόνη σου.
2. Πού τέτοια μεγαλεία; Ακούς εκεί κρουαζιέρα… Εκτός κι αν με έχεις για φούντο… 😉
@ stranger12
EL-luminate, «Εν Πληκτρολογίω Νίκα». Πλην όμως έχουν γνώση οι φύλακες. Οι εχθροί των ηλεκτρονίων υποχωρούν ατάκτως. Σε λίγο θα ζητούν συμβουλές για το πώς να ανεβάσουν τα μπλογκ τους στις ηλεκτρονικές σελίδες των εφημερίδων…
@ indictos
Τα ελληνόφωνα μπλογκ είναι γύρω στις 9.000, άντε πες ότι είναι ενεργά τα μισά. Υπάρχουν όμως και οι μη μπλόγκερ αναγνώστες και σχολιαστές. Που δεν πρέπει να είναι και λίγοι. Οι εφημερίδες πεθαίνουν γιατί έγιναν, όπως αναφέρει κι ο pølsemannen, ντιβιντηρίδες. Αντί να φροντίζουν για περιεχόμενο, φρόντιζαν για το περιτύλιγμα. Φύκια και μεταξωτές κορδέλες…
@ Black Pearl
Αγαπητέ «συν»άδελφε δεν βρίζουν την επιστήμη. Τις business που χρησιμοποιούν αναίσχυντα [για την κονόμα] τις επιστήμες βρίζουν. Όχι ότι οι επιστήμονες είναι και τα καλύτερα παιδιά. Χημεία και επαναστατική συνείδηση; Δε νομίζω… Κάποτε είχα μιλήσει σε μια γενική συνέλευση για τα απόβλητα των εργαστηρίων και για το που αυτά κατέληγαν… Μόνον που δεν με λύντσαραν. Το ΚΚΕεσ δεν είχε «ανακαλύψει» ακόμα τα οικολογικά και άλλα κινήματα.
@ lina lina
Προφανώς και δεν έχει διαβάσει αρκετά μπλογκ. Εξάλλου και τα στοιχεία που δίνει όχι μόνον είναι παλιά [αριθμός μπλογκ π.χ.] αλλά προέρχονται και από την Εσπερία [διαφημίσεις κ.λπ.].
Τι να κάνουμε; Καθένας με τις νευρώσεις του.
@ RaspK
Τι να σας πω; Πάντα είχα ένα μικρό πρόβλημα με τις ψυχο-τέτοιες γνωματεύσεις 😉
Πολύ σωστά τα σχόλια των περισσότερων και προσυπογράφω, Πολύ μικρές διαδοφοροποιήσεις με άλλους (που ούτε καν θα αναφέρω).
Τα μπλόγκ έδωσαν πίσω στο διαδίκτυο την… ευγένεια και την αξιοπρέπεια που είχε κάποτε απωλέσει ολοσχερώς (μέσα στα παλιά φόρουμ και τα νιουζ-γρουπς) διότι κάθε μπλογκ είναι ένα πραγματικό μικρό σπίτι, ένα εικονικό σπίτι ιδεών, όπου «ζει» η έκφραση ενός ανθρώπου (ή ομάδας -δεν έχει σημασία).
Ομως τα μπλογκ ΔΕΝ θα παραμείνουν στην τρέχουσα μορφή τους. Στο μέλλον θα εμφανιστούν νέες τεχνικές κενοτομίες που θα αποτελούν Υπερσύνολά τους. Ηδη, ένας νέος τομέας ανθεί, εκείνος της… Τεχνητά Ευφυούς Προσομείωσης Προσωπικοτήτων. Με δεδηλωμένο νέο σκοπό να μας… υποκαταστήσει, μέσω Προσομείωσης των απόψεών μας και της προσωπικότητάς μας, για όσο διάστημα λείπουμε ή βαριόμαστε. Προβλέπω ότι στην Ελλάδα κάτι τέτοιο θα συναντήσει αρκετή ειρωνεία και απόρριψη. Ομως εγώ… εγκατέστησα ήδη την πρώτη (ατελή) Προσομείωση του εαυτού μου και έχω αρχίσει να την εκπαιδεύω. Η εμφάνιση Τεχνητά Ευφυών Συμβούλων, Αναλυτών, Βιβλιοθηκάριων, Αναζητητών Δεδομένων κλπ. θα φτάσει στο απόγειό της περίπου μία δεκαετία μετά από σήμερα. Ηδη όμως έχει αρχίσει. Μέσω τέτοιων καινοτομιών τα μπλογκ θα επεκταθούν σε μικρα Προσωπικά Εικονικά Σύμπαντα, κατοικημένα από… δικές σας Τεχνητές Προσωπικότητες (υπηρετών και συμβούλων και… εκπροσώπων σας).
Είμαστε μόνο η ΠΡΩΤΗ, η πιό πρωτόγονη γενιά του κόσμου που έρχεται…
όχι «κενοτομίες», «ΚΑΙΝΟτομίες» -χεχε
Κατά τα άλλα, διανύουμε την περίοδο της απομυθοποίησης της μάζας των προβολών του Νου, των… ψυχιατρικών ετικετών (που αλληλοσυμπληρώνονται με άλλες δαιμονοποιήσεις) όλο εκείνο το παλιό οπλοστάσιο που κουβαλήσαμε κάποτε μαζί μας όταν μπήκαμε στο ιντερνέτ και το αφήσαμε να θεριέψει επικινδύνως, μέχρι που… αυτο-ακυρώνεται τώρα πλέον. Στα πανεπιστήμια θεωρείται ήδη ΛΗΓΜΕΝΗ ιστορία, και προσομειώνεται από νέες γενιές κοινωνιολόγων.
@ Omadeon 1
Πολύ σωστές οι παρατηρήσεις σου για τα φόρουμ και τα νιουζ-γκρουπ. Κι ακόμα σωστότερες αυτές για τα μπλογκ.
Αρχίζω να διαφωνώ μαζί σου όσον αφορά στα υπόλοιπα: «Ομως τα μπλογκ ΔΕΝ θα παραμείνουν στην τρέχουσα μορφή τους.» Τα μπλογκ ήδη ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ αυτό που ήταν. Αν και είμαι σχετικός νέος στο άθλημα – ενάμισι χρόνο ως επισκέπτης-αναγνώστης και 10 μήνες ως οικοδεσπότης. Το σημαντικότερο στα μπλογκ δεν είναι τα σχόλια που γίνονται [τα οποία πιθανώς σε δέκα χρόνια να προσομοιάζονται με τον καλύτερο τρόπο], αλλά τα σχόλια που ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ. [Περί αυτού περισσότερα προσεχώς]
Οι μπλόγκερ δεν χρειάζονται Προσωπικά Εικονικά Σύμπαντα. Οι μπλόγκερ -και κυρίως οι μη-σχολιαστές τους- χρειάζονται συλλογικότητες. Χρειάζονται περιεχόμενο [και περί αυτού προσεχώς].
Δεν ξέρω αν είμαστε η ΠΡΩΤΗ, πρωτόγονη γενιά του κόσμου που έρχεται. Εύχομαι να είμαστε η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ βάρβαρη γενιά του κόσμου που φεύγει…
@ Omadeon 2
Κενοτομίες, προσομειώσεις – δεν έχει σημασία… Οι σκέψεις μετράνε.
@ Omadeon 3
Φυσικά, και αυτο-ακυρώνεται τώρα πλέον. Αλλά κι εσύ αυτο-ακυρώνεσαι με τέτοιες τοποθετήσεις. Όταν ασχολείσαι στα σοβαρά με… ψυχαναλυτικού επιπέδου τοποθετήσεις για τις νεκροφιλικές αναλύσεις των νεκρόφιλων. Ή μήπως ο Φουκώ του αλλουνού ή ο δικός σου Λαινγκ δεν είναι από χρόνια νεκροί;;;
E, και; Tι μας είπε ο καλός δημοσιογράφος; Kαι οι κρίνοντες – εμείς – κρινόμαστε. Δε με πειράζει αυτό. Kαι όπως διάβασα κάπου, κάθε μπλογκ δεν μπορεί να είναι εγκαλούμενο για υποσχέσεις που δεν έδωσε!
Αντίθετα, μία εφημερίδα είναι πάντα εγκαλούμενη, και ο δημοσιογράφος που γράφει κάτω από τον τίτλο της κρίνεται πάντοτε. Eγώ θέλω πάντως να ξεκαθαρίσω πως θεωρώ τις εφημερίδες ακόμα και σε αυτή τη θέση που βρίσκονται σήμερα, πυλώνα της δημοκρατίας. Kαι παρά τη κρίση τους παρέχουν πληροφόρηση, πολύ πιο συντεταγμένα από ότι η τηλεόραση. Στα μπλογκ μας οι πιο πολλοί γράφουμε τακτικά, αλλά όχι κάθε μέρα. H εφημερίδα οφείλει να είναι εκεί, παρούσα, κάθε μέρα. Αυτό το αναγνωρίζω.
Από την άλλη, τα μπλογκς και οι νέες τεχνολογίες είναι μία ακόμα ελπίδα δημοκρατίας. Που θα πάνε; Που θα πάμε εμείς; Θα το δούμε. Δεν έχει κριθεί ακόμα.
Φυσικά και όλοι κρινόμαστε. Τίποτα, από όσα ανήκουν στη σφαίρα της δημόσιας ζωής, δεν είναι υπεράνω κριτικής. Και αυτό ισχύει και για τους μπλόγκερ και για τη δουλειά τους και για τους δημοσιογραφιάδες και για τις εφημερίδες. Αλλά μερικές φορές τα κίνητρα και οι αφορμές για «κριτική» είναι πολύ ταπεινά…
Οι εφημερίδες πυλώνας της δημοκρατίας; Ποιας δημοκρατίας; Ας την λέμε φιλελεύθερη ολιγαρχία [Κ. Καστοριάδης] – τουλάχιστον όσο εξακολουθεί να είναι φιλελεύθερη. Οι εφημερίδες παρέχουν μια κάποια πληροφόρηση -κάτι που σαφέστατα δεν κάνει η τηλεόραση-, αλλά, σήμερα, είναι και όργανα επιχειρηματικών και πολιτικών συμφερόντων. Και ως τέτοια αυτοακυρώνονται ως μέσα ενημέρωσης σε μεγάλο βαθμό. Και τα παραδείγματα πάμπολλα.
Τα μπλογκ είναι προϊόν μιας -ως επί το πλείστον- ατομικής προσπάθειας, οι εφημερίδες συλλογικής. Δεν νομίζω ότι συγκρίνονται. Ούτε κι ότι κάποτε τα μπλογκ θα αντικαταστήσουν τις εφημερίδες. Αλλά η εποχή που οι δημοσιογράφοι έγραφαν και δεν κρίνονταν [ή κρίνονταν με μια επιστολή που δημοσιευόταν μια εβδομάδα αργότερα] έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Σήμερα, μέσα σε ελάχιστες ώρες μπορεί η μπαλαφάρα του ενός δημοσιογράφου ή το αριστούργημα του άλλου να κάνει τον γύρο του κόσμου. Καλό είναι να το καταλάβουν και οι ίδιοι, και να μην «εξαπολύουν» επιθέσεις από δω κι από κει.
Πιθανώς κανένας μας να μην πάει πουθενά. Πάντως, τα πρώτα δείγματα από τις εφημερίδες στην Ελλάδα, που βρίσκονται σε μια μεταβατική φάση, δεν είναι καθόλου αισιόδοξα για το πού ακριβώς πάνε [βλ. περιπτώσεις Καθημερινής, Ελεύθερου Τύπου, Ελευθεροτυπίας, Μπουγάτσου, Δελαστίκ κ.ο.κ.].
Όσο για τους μπλόγκερ δεν χρειάζεται να πάνε πουθενά. Εδώ βρίσκονται και κρίνονται κάθε μέρα και κάθε λεπτό, και κρίνονται όχι από τους συμπλόγκερ ούτε από τους δημοσιογράφους αλλά από τους αναγνώστες τους… Και ο καθένας τους κρίνεται ατομικά. Κι αυτό κι αν είναι δείγμα δημοκρατίας…
Και μία διαφορετική προσέγγιση στο θέμα του μπλόγκινγκ από εκείνη της Αμάντας Μιχαλοπούλου, από έναν άλλο δημοσιογράφο της ίδιας εφημερίδας, αλλά και γνώστη του θέματος, και μπλόγκερ, χθες:
Νίκος Ξυδάκης: Blog me tender (the sequel)
Το σημαντικότερο στα μπλογκ δεν είναι τα σχόλια που γίνονται [τα οποία πιθανώς σε δέκα χρόνια να προσομοιάζονται με τον καλύτερο τρόπο], αλλά τα σχόλια που ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ. [Περί αυτού περισσότερα προσεχώς]
Πρέπει οι αναγνώστες να μπορούν να εκφράζουν τα συναισθήματά τους, χωρίς να διακόπτουν τη συζήτηση. Αν είχαν μία «μπάρα θετικής ή αρνητικής αντίδρασης» στη διάθεσή τους, αυτό θα είχε ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ επιπτώσεις! 🙂
OLADIP!!! «On Line approval-disapproval interactive processing»?
OLADIP!!! Εξαιρετική ιδέα. Θα μπορούσαν επίσης να μπορούν να καταγραφούν και άλλες αντιδράσεις πέραν της θετικής-αρνητικής. Με κλίμακες. Π.χ. Τι σας προκάλεσε αυτό το ποστ;
Χαρά 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Λύπη
Καλά, ο Πλάτωνας -πάντα σε φόρμα ο μπαγάσας!- πού κολλάει σ’ αυτό το ποστ;
Μερσί πάντως.
Α! Το ‘πιασα το υπονοούμενο. Θέλατε να διαβάσουμε Σαχαρασία. Σωστό. Αλλά έχω ανεβάσει και σχετικό ποστ προ αμνημονεύτων ετών.