Blogs = Ημερολόγια Νευρώσεων

[Ενημέρωση (24-4-2007): Η Αμάντα Μιχαλοπούλου επανήλθε με νέο κείμενό της (Ποιητές και γουρούνια) στην Καθημερινή της περασμένης Κυριακής, στο οποίο επιχειρεί να απαντήσει στους μπλόγκερ-επικριτές των απόψεών της.

Με το δεύτερο αυτό κείμενο ασχολήθηκε ήδη ο Jago (Αμάντα Μιχαλοπούλου: αορ-ιστολογίες) και έχει ήδη αρχίσει η σχετική -και ενδιαφέρουσα- συζήτηση.

Παραθέτω απλώς το σχόλιο που ανέβασα στου Jago – και τέλος!

Τελικά, διαβάζοντας και το δεύτερο πόνημα της Α. Μιχαλοπούλου καταλήγω σε ένα και μοναδικό συμπέρασμα: ότι και τα δύο είναι κλασικές δημοσιογραφικές ξεπέτες. Κάθεται ένα πρωί και γράφει τις 4 επιφυλλίδες του μήνα [4 Χ 600 λέξεις] και πάει γι’ άλλα. Και πού να βρεις τέσσερις ενδιαφέρουσες ιδέες μέσα σε ένα και μόνον πρωινό;;;

Στο πρώτο κείμενο τα πήρε με την Κουρούνα, κι έγραψε ό,τι άσχετο έγραψε. Στο δεύτερο τα πήρε σχεδόν ΜΟΝΟΝ με τον “χολωμένο ποιητή”, το ποστ του οποίου ήταν -κατά τη γνώμη μου- χυδαίο (Ρε συ Αμάντα, πιάσε μας μια μάντρα). Διάβασε και δυο τρεις άλλους μπλόγκερ, finito.

Όπως είχα γράψει και για το πρώτο κείμενο: τετριμμενιές και λαθήλια.

Πάμε γι’ άλλα guys! Δεν αξίζει τον κόπο. Το τι συμβαίνει στην ελληνική μπλογκόσφαιρα το ξέρουμε καλύτερα από άλλους, που το μόνο που κάνουν είναι να χύνουν δηλητήριο για τα στραβά μας, λες και δεν τα ξέρουμε, λες και τους ρωτήσαμε…

ΥΓ. Νομίζω ότι την καλύτερη κριτική στο πρώτο κείμενο την έκανε ο Άρης Δαβαράκης, ήσυχα, όμορφα κι ωραία και ως γνώστης του χώρου.]

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _

Και τι την νοιάζει, περικαλώ, την κυρία Αμάντα Μιχαλοπούλου που εμείς κάνουμε τις νευρώσεις μας ημερολόγια;

Ασχοληθήκαμε εμείς με το τι κάνει με τις δικές της νευρώσεις; Ε, ασχοληθήκαμε;

Αντιγράφω [copy-paste] από τα Ημερολόγια νευρώσεων [που δημοσιεύτηκαν στην χθεσινή Καθημερινή] και -σχεδόν- δεν σχολιάζω.

«Η κυριαρχία των μπλόγκερ θεωρείται η συστηματική, προοδευτική, δημοκρατική απάντηση στο σύμπαν των εφημερίδων, της mainstream ενημέρωσης, ακόμη και της λογοτεχνίας. […]

Μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει η τάση: η απονομή συλλογικής αξιοπιστίας, με συνοπτικές διαδικασίες, στους μπλόγκερ. Κι όχι μόνο αξιοπιστίας, αλλά και επαναστατικής συνείδησης. Κατά συνέπεια, όποιος εκφράζει επιχειρήματα εναντίον αυτής της νέας νεύρωσης θεωρείται αυτόχρημα συντηρητικός. Ας μην πέσουμε σ’ αυτή την παγίδα. Ας μην αρνηθούμε στα μπλογκ τον καταρχήν προοδευτικό τους χαρακτήρα. […]

Όμως σήμερα, οχτώ μόλις χρόνια μετά την εφεύρεση του διαδικτυακού ημερολογίου, διαθέτουν όλα τα γνωρίσματα των πιο βαρετών σελίδων του ημερήσιου Τύπου. Επιπλέον ζουν από διαφημίσεις, όπως όλα τα έντυπα. […]

Το χειρότερο με τα μπλογκ είναι η αυτόματη σύνδεση του «δημοκρατικού» τους χαρακτήρα με τον εναλλακτικό τύπο της δεκαετίας του ’60 – η ανάγκη να πειστούμε ότι κάθε νέα εφεύρεση στην κοινωνική σφαίρα έχει σαρωτικό, θριαμβευτικό χαρακτήρα. Αλλά θα μπορούσε να οδηγήσει σε κάτι ριζοσπαστικό η ατέρμονη φλυαρία των μπλόγκερ; […]»

Τετριμμενιές και λαθήλια…

ΥΓ 1. Συν-νευρωτικοί μου συν-μπλόγκερ τα κονομάμε πράγματι από τις διαφημίσεις;;;

ΥΓ 2. Κι όλα αυτά γιατί; Διότι…

«Μόλις την περασμένη εβδομάδα η Ελλάδα εκπροσωπήθηκε στην έκθεση βιβλίου της Λειψίας από την Κουρούνα, μια μπλόγκερ που δημοσιεύει μικρές προσωπικές ιστορίες στο Διαδίκτυο.»

ΥΓ 3. Ήθελα να σχολιάσω κι άλλα δημοσιεύματα της εφημερίδας αλλά δεν…

Βαριέμαι νευρωτικά, σήμερα, να φλυαρήσω…

Advertisements