Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;

Ανεπίκαιρες σκέψεις με αφορμή το σκάνδαλο Siemens

Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;

Η απάντηση σ’ αυτό το απλούστατο, έως και απλοϊκό, ερώτημα (το οποίο φέρεται να είχε θέσει, μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, και ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής) είναι, σήμερα, εξίσου απλή: κανένας!

Διότι αν το μακρινό 1963 μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι κυβερνούσε το παρακράτος της Δεξιάς, σήμερα είναι ολοφάνερο ότι αυτό το κράτος είναι μη κυβερνήσιμο.

Και δεν χρειάζεται καν να διαθέτουμε μνήμη ελέφαντα, παραθέτοντας ιστορικά προηγούμενα, για να αποδείξουμε αυτόν τον ισχυρισμό. Αρκεί να θυμηθούμε τις πυρκαγιές, τα ναυάγια, τα εθνικά ζητήματα, την οικονομία, τη λειτουργία του κρατικού μηχανισμού σε όλες τις όψεις και τις εκφάνσεις του…

Σ’ αυτόν τον τόπο δεν κυβερνά κανένας! Το Μη Κυβερνήσιμο Κράτος «Ελλάς» βαδίζει στο άγνωστο με βάρκα το «μακριά απ’ τον κώλο μας κι όπου θέλει ας είναι». Η ανευθυνότητα [«έλλειψη ευθυνών»] οποιουδήποτε δημόσιου φορέα και  η ανευθυνότητα [«έλλειψη υποχρεώσεων»] οποιουδήποτε πολίτη [μάλλον «ιδιώτη», με την αρχαία σημασία της λέξης] αποτελεί σ’ αυτή τη χώρα κοινό τόπο.

***

Πάμε λίγο παρακάτω.

Λίγο. Μέχρι το σκάνδαλο Siemens. Με τα «μαύρα ταμεία» της εταιρείας ασχολούνται οι γερμανικές αρχές εδώ και τουλάχιστον δύο χρόνια, αφού πρόκειται για το μεγαλύτερο σκάνδαλο διαφθοράς που έχει ποτέ εμφανιστεί στη χώρα. Και η ελληνική όψη του σκανδάλου ελάχιστα θα μας απασχολούσε σήμερα [παρά τις εδώ και δεκαοκτώ μήνες εισαγγελικές έρευνες στην Ελλάδα] αν διάφορα στελέχη της μητρικής εταιρείας δεν προέβαιναν σε αποκαλύψεις για «να πέσουν στα μαλακά». Οπότε και οι ελληνικές αρχές, ποιώντας την ανάγκη φιλοτιμία, υποχρεώθηκαν εκ των πραγμάτων να ερευνήσουν τις καταγγελίες των Γερμανών, σύμφωνα με τις οποίες εμπλέκονται στο σκάνδαλο πλείστοι όσοι συμπολίτες μας – πολιτικοί και μη.

Οι επιλεκτικές, προς τον Τύπο, διαρροές πληροφοριών σχετικά με τις έρευνες πυροδότησαν, τις τελευταίες εβδομάδες, και αρκετές διαμάχες μεταξύ των πολιτικών κομμάτων στη χώρα μας. Όλοι τους -πολιτικοί, κόμματα, Τύπος- βρήκαν τη χρυσή ευκαιρία να δείξουν ότι δεν βρίσκονται σε κωματώδη κατάσταση…

***

Επιλεκτική διαρροή πληροφοριών.

Και κάπως έτσι φτάνουμε στον Αλέξανδρο Λυκουρέζο, όχι ως συνήγορο ενίων εκ των κατηγορουμένων, αλλά ως εκπρόσωπο στην Ελλάδα του αμερικανικού δικηγορικού γραφείου Debevoise & Plimpton LLP, στο οποίο η Siemens έχει αναθέσει την έρευνα στο εσωτερικό της σχετικά με τα «μαύρα ταμεία».

Η γερμανική εταιρεία προέβη σ’ αυτή την κίνηση κατόπιν υποδείξεως της Επιτροπής Ελέγχου του Χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης [SEC]. Η SEC ενδιαφέρεται απλώς για την αξία των μετοχών των «πτωχών και τιμίων επενδυτών», τους οποίους και έσπευσε να προστατεύσει όταν αποκαλύφθηκε το σκάνδαλο στη Γερμανία, αφού οι μετοχές της Siemens διαπραγματεύονται και στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης.

Στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης διαπραγματεύονται και οι μετοχές του ΟΤΕ, και θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι σε περίπτωση που…

Η Debevoise & Plimpton και η SEC βαδίζουν χέρι-χέρι εδώ και δεκαετίες. Η πρώτη ιδρύθηκε το 1931 από τους δικηγόρους Eli Whitney Debevoise και William E. Stevenson, ενώ η δεύτερη ιδρύθηκε το 1934 από τον πρόεδρο Ρούζβελτ, για την προστασία των επενδυτών και εξαιτίας όλων όσα είχαν συμβεί στο Κραχ του 1929.

Πρώτος πρόεδρος της SEC είχε διοριστεί ο Τζόζεφ Κέννεντυ [πατέρας του μετέπειτα προέδρου Τζων Κέννεντυ], ο οποίος είχε βγει «αλώβητος» από το Κραχ, αφού είχε πουλήσει όλες του τις μετοχές λίγο πριν, τη συμβουλή ενός… λουστράκου της Γουώλ Στρητ, όπως έλεγε ο ίδιος χαριτολογώντας…

Χαριτολογώντας, αφού ο Τζόζεφ Κέννεντυ γνώριζε πολύ καλά τους… ενορχηστρωτές του Κραχ. Αλλά γι’ αυτούς δεν μπορούσε να μιλήσει δημόσια, όπως δεν αντέδρασε και ποτέ στις εναντίον του κατηγορίες για λαθρεμπόριο οινοπνευματωδών κατά τη διάρκεια της Ποτοαπαγόρευσης.

Η κοινή πορεία Debevoise & Plimpton και SEC, όπου η πρώτη αναλαμβάνει, κατόπιν υποδείξεων της δεύτερης, πολλές έρευνες παρόμοιες με εκείνη της Siemens, μπορεί να εξηγηθεί μόνον αν ρίξουμε μια ματιά στο βιογραφικό ενός εκ των ιδρυτών της.

***

Σε δημοσιεύματα του τύπου μπορεί κάποιος να διαβάσει την «έκπληξη» των συντακτών τους σχετικά με τη μικρή εταιρεία που ξεκίνησε με «αρχικό μετοχικό κεφάλαιο μόλις 2.366 δολαρίων» και που «στεγαζόταν σε ένα διαμέρισμα λίγων τετραγωνικών μέτρων» και που σήμερα απασχολεί περισσότερους από 630 δικηγόρους σε οκτώ χώρες.

Ο Eli Whitney Debevoise, λοιπόν, ήταν γιος του Τόμας Ντεμπεβουάζ, ο οποίος με τη σειρά του ήταν προσωπικός δικηγόρος του Τζων Ροκφέλερ του νεώτερου, γιου του ιδρυτή της δυναστείας και πατέρα του «μπιλντερμπέργκερ» Ντέιβιντ Ροκφέλερ. Ο ίδιος ο Έλι Γουίτνεϋ Ντεμπεβουάζ εργάστηκε επί έξι χρόνια, πριν ιδρύσει το δικό του, στο δικηγορικό γραφείο Davis, Polk, Wardwell, Gardiner & Reed. Ο John Davis ήταν υποψήφιος του Δημοκρατικού Κόμματος στις εκλογές του 1924 και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιδρύματος Ροκφέλερ… Στους πελάτες του γραφείου συγκαταλεγόταν και η Guaranty Trust Company του J. P. Morgan. Και άλλα τινά…

***

Κι αφού αναφερθήκαμε σε κάποιον υποψήφιο του Δημοκρατικού Κόμματος, ας αναφερθούμε και σε έναν πρόεδρο των ΗΠΑ: τον Μπιλ Κλίντον.

Ο Μπιλ Κλίντον στην ομιλία του προς το Συνέδριο του Δημοκρατικού Κόμματος το 1992, και λίγο μετά την πανηγυρική εκλογή του ως υποψήφιου προέδρου των ΗΠΑ, είχε, μεταξύ άλλων, αναφερθεί και στον καθηγητή του στο Πανεπιστήμιο Τζώρτζταουν Κάρρολλ Κουίγκλεϋ: «[…] Και ως φοιτητής στο Τζώρτζταουν, άκουσα ξανά αυτό το μήνυμα, διατυπωμένο σαφέστερα, από τον καθηγητή Κάρρολλ Κουίγκλεϋ, ο οποίος μας είχε πει ότι η Αμερική ήταν το μεγαλύτερο έθνος της ιστορίας επειδή ο λαός της πάντα πίστευε σε δύο πράγματα – ότι το αύριο μπορεί να είναι καλύτερο από το σήμερα και ότι όλοι μας έχουμε προσωπική ηθική ευθύνη για να γίνει αυτό πραγματικότητα».

Ενδιαφέρουσες οι απόψεις του καθηγητή Κουίγκλεϋ. [Στ’ αλήθεια πόσοι πιστεύουν ότι το αύριο στην Ελλάδα θα είναι καλύτερο από το σήμερα;]

***

Ποιος ήταν όμως ο Carroll Quigley; Γεννήθηκε στη Βοστώνη το 1910, σπούδασε ιστορία στο Χάρβαρντ, δίδαξε εκεί και στο Πρίνστον και από το 1941 μέχρι τη συνταξιοδότησή του δίδασκε ιστορία [των πολιτισμών] στο Πανεπιστήμιο της Τζώρτζταουν. Πέθανε το 1977.

Ο Κ. Κουίγκλεϋ είναι σήμερα γνωστός κυρίως για δύο βιβλία του. Το Τραγωδία και Ελπίδα – Η Ιστορία του Κόσμου στην Εποχή μας, που εκδόθηκε «κατά λάθος» το 1966 και σχεδόν αμέσως αποσύρθηκε από την κυκλοφορία, και Το Αγγλο-Αμερικανικό Κατεστημένο, που εκδόθηκε μόνον μετά το θάνατό του, το 1981.

Τι ισχυρίζεται στα βιβλία του ο Κ. Κουίγκλεϋ; Πως από τα τέλη του 19^ου αιώνα, μια ομάδα επιχειρηματιών και τραπεζιτών, με σαφή αγγλόφιλο προσανατολισμό, δρούσε στον πλανήτη με σκοπό «τη δημιουργία ενός παγκόσμιου συστήματος οικονομικού ελέγχου ικανού να κυριαρχεί στο πολιτικό σύστημα όλων των χωρών και στην οικονομία του κόσμου ως συνόλου. Αυτό το σύστημα θα ελεγχόταν με έναν φεουδαρχικό τρόπο από τις κεντρικές τράπεζες του κόσμου που θα εφήρμοζαν τις συμφωνίες οι οποίες θα εκπονούνταν σε συχνές ιδιωτικές συναντήσεις και συνέδρια…» Και τα λοιπά και τα λοιπά.

Ήταν συνωμοσιολόγος ο Κ. Κουίγκλεϋ; Δεν νομίζω. Είχε απλώς καταφέρει να μελετήσει τα «κρυφά» αρχεία αυτής της ομάδας τόσο στην Αγγλία όσο και στις ΗΠΑ. Και, φυσικά, αναφέρει ονόματα. Από εκείνο του Σέσιλ Ρόουντς [η Ροδεσία, σημερινή Ζιμπάμπουε, έφερε το όνομά του…], των Ροκφέλερ, των J. P. Morgan [πατρός και υιού], του Council on Foreign Relations, των Royal Institutes of International Affairs και ούτω καθεξής.

Σύμφωνα με τον Κ. Κουίγκλεϋ αυτή η ομάδα «ενορχήστρωσε» όλα τα σημαντικά γεγονότα του πρώτου ημίσεως του 20^ου αιώνα. Μετά, όμως, τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο άρχισε η παρακμή της…

***

Και φτάνουμε στο σημείο όπου μπορούμε να αναδιατυπώσουμε το αρχικό ερώτημα: Ποιος κυβερνά αυτόν τον πλανήτη;

***

Παρά τα όσα πιστεύουν διάφοροι αναγνώστες των βιβλίων του, ο Κάρρολλ Κουίγκλεϋ δεν θεωρούσε ότι αυτή η συνωμοτική ομάδα είχε πια κάποια σημαντική δράση μετά τον πόλεμο. Και όπως είπε κάποτε σε έναν μαθητή του, «η πραγματικότητα είναι ακόμη πιο τρομακτική. Αντί, δηλαδή, να υπάρχει μια συνωμοτική ομάδα που να κατευθύνει τις τύχες του κόσμου, τώρα πια δεν υπάρχει κανένας…»

***

Και μπροστά στα συσσωρευμένα αδιέξοδα αυτού του Απολύτως Μη Κυβερνήσιμου Κόσμου υπάρχει μόνον μία λύση: η δική μας δράση!