Όχι πια άρτο, μόνο θεάματα!

Επειδή ο Κάρολος Πολσεμάνογλου ζει και συγγράφει στον… πυθεϊκό Βορρά, μπορεί και βλέπει μερικά [τι μερικά, δηλαδή…] πράγματα πολύ πιο καθαρά από τους… καλλυμαυχιφέροντες Εψιλονιανούς αριστερούς [της τε συστημικής και αντισυστημικής… Δεξιάς] της παρούσης ενδοχώρας.

Και επειδή πολλά από αυτά που αναφέρει στο ποστάκιόν του [αλλά και άλλα] απασχολούν και το δικό μου ακατοίκητο εδώ και εβδομάδες, πλην όμως λόγω της καταθλίψεως η οποία με έχει κατακυριεύσει [βγαίνω αραιά και πού και μόνον αργά το βράδυ για να προμηθευτώ τα δέοντα και για να παρατηρήσω τον έναστρο ουρανό – μήπως κι έρχεται ο… Μαρμαρωμένος Βασιλιάς], παραθέτω ως έχει -δηλαδή, ανέπαφον, ως παρθενικόν υμένα κόρης της καθ’ ημάς Δύσεως- το ποστάκιόν του Όχι πια άρτο, μόνο θεάματα!

Το οποίον ποστάκιον έμελλε να είναι και το τελευταίο και έσχατο αυτού του ιστολογίου.

Οι καιροί και ο κόσμος αλλάζουν δραματικά γύρω μας, δίχως να κοιτάζουν τη δική μας μελαγχολία, που θα ‘λεγε κι ο ποιητής.

Κι επειδή στο μέλλον που μας ετοιμάζουν [αν δεν βρισκόμαστε ήδη εκεί…] η απάντηση δεν βρίσκεται ούτε στις τρύπιες καρέκλες των κομμάτων ούτε σ’ εκείνες των [παρα]θρησκευτικών «αιρέσεων», που θα ‘λεγε κι ο άλλος -ο παρ’ ολίγον- ποιητής…

Έχετε γεια βρυσούλες, κάμποι, βουνά, ραχούλες!

Ήγουν:

Γεια σ’ κι χιριτίματα κι του χρον’ καλύτιρα!

Όσοι ψάχνετε αυτά που ψάχνω θα με βρείτε. Εδώ, εκεί, παραδίπλα. Μόνον που αυτή τη φορά θα φοράω κι εγώ μια «διαδικτυακή» κουκούλα…

Όσοι σε ακίνδυνους καιρούς δεν κρύφτηκαν
έχουν κάθε λόγο να το κάνουν σε καιρούς επικίνδυνους.

Σας ευχαριστώ όλες και όλους και εις το επανιδείν!

ΥΓ1. Ζητώ συγνώμην από τους «γνωστούς» μεροκαματιάρηδες. Θα πρέπει να παιδευτούν λίγο παραπάνω…

ΥΓ2. Από τούδε και στο εξής σχόλια γιοκ σ’ αυτό το ιστολόγιο. Ας είναι ελαφρά τα pixel που θα το σκεπάσουν. Όχι, δεν πρόκειται να το σβήσω. Εδώ θα μείνει – στον αιώνα τον άπαντα. ¡Hasta la victoria siempre!

Ακολουθεί το κείμενο του Καρόλου:

Σε όλο τον ανεπτυγμένο κόσμο, αλλά περισσότερο στον ομφαλό του σύμπαντος λόγω των εγγενών στρεβλώσεων της Ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας, όλο και περισσότεροι άνθρωποι της μεσαίας τάξης, διαπιστώνουν ότι βρίσκονται σε μία άουτομπαν προς την μετατροπή τους σε μεσαιωνικούς δουλοπάροικους ή Ρωμαίους πληβείους.

Αυτή η διαδικασία οφείλεται στην κρίση που έχει δημιουργήσει η ίδια η φύση του καπιταλισμού, που ταυτίζεται με αυτή μιας εντυπωσιακής σαπουνόφουσκας. Φουσκώνει, φουσκώνει, φουσκώνει, σκάει, ένδεια και δυστυχία σε εκατομμύρια και φτου κι απ την αρχή φουσκώνει νέα φούσκα γυαλιστερή, ελπιδοφόρα και ατρόμητη.

Στην όλη διαδικασία του φαύλου κύκλου βοηθάει το γεγονός ότι η οικονομία καζίνο των παραγώγων και όχι η πραγματική οικονομία της παραγωγής, έχει αυτή την στιγμή το πάνω χέρι.

Επίσης η παγκοσμιοποίηση έχει βάλει το χεράκι της στην δυνητική εργασιακή Κινεζοποίηση του συνόλου της μεσαίας τάξης. Όπως είναι γνωστό από την φυσική του δημοτικού, σε συγκοινωνούντα δοχεία δεν είναι δυνατόν να παρατηρούνται διαφορετικές στάθμες του περιεχόμενου υγρού. Και αν υπάρχει διαφορά στάθμης εξισορροπείται. Συνεπώς η μεσαία τάξη του ανεπτυγμένου κόσμου, μόνο μείωση του βιοτικού της επιπέδου μπορεί να περιμένει και τίποτε άλλο.

Για να μην φωνάζει όμως το θύμα, είναι απαραίτητη η νάρκωση του και στην συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, αυτή επιτυγχάνεται μέσω των ΜΜΕ και των παντός είδους θεαμάτων. Έτσι παράλληλα με την πρώτη νίκη της Ελλάδας στην τελική φάση Μουντιάλ περνάνε κάτι απίστευτα μέτρα, που φαντάζομαι αν περνάγανε χειμώνα χωρίς μουντιάλ θα προξενούσαν πολύ μεγαλύτερη δυσφορία. (Αν και για την φραπεδοφάρα μας δεν παίρνω όρκο).

Όμως τι γίνεται αν μια υποψήφια προς κινεζοποίηση χώρα δεν συμμετέχει στο Μουντιάλ; Σαν την Σουηδία π.χ. που το ταλέντο του Ιμπραήμοβιτς δεν έφτασε για να προσπεράσει την Δανία και την Πορτογαλία;

Ε, τότε ρίχνεις τους γάμους της πριγκηπίσσης Βικτορίας (με το θρυλικό σαγόνι – αξίνα) με την βλαχάρα τον γυμναστή της και μεταδίδεις με τις ώρες μέχρι και το τι σόι γέμιση θα έχουν τα επιδόρπια των καλεσμένων.

Φρίκη, φρίκη ανείπωτη δι έναν ευαίσθητον θολοκουλτουριάρην σαν εμένα. Μιλάμε πέρα από το τηλεοπτικό θέαμα, αυτό που κόντεψε να με τεζάρει, ήταν το μέηλ που έλαβα από την Σουηδική κρατική τηλεόραση ώστε να μου το υπενθυμίσουν, μη τυχόν και χάσω το μέγα γεγονός!

Δε λέω, οι Μπερναντότ είναι και δημοφιλείς και έχουν χειριστεί το θέμα καλά, γι αυτό άλλωστε διατηρούν τον θρόνο τους, αλλά έλεος βρε παιδί μου. Συντάσσομαι με τον Lars Ohly τον αρχηγό του αριστερού κόμματος που δήλωσε ότι δεν πατάει στον γάμο. Πα πα πα…

Λοιπόν, πάρτε το χαμπάρι. Άρτος τέλος, μόνο θεάματα.

Μην λησμονήσετε να πάρετε ένα iPad πριν τα εισοδήματα σας φτάσουν το επίπεδο των δύσμοιρων σκλάβων που τα συναρμολογούν.

Σε ζωντανή μετάδοση περήφανα αράουτ, ή κοινωνικές εκδηλώσεις γκλαμουράτων κουράδων τυλιγμένων με χρυσόχαρτο.

Μετά τις βουβουζέλες και τις… μουρμουρέλες ήρθε και η κουτσουκέλα

Περασμένα μεγαλεία...

Μετά τις εκνευριστικότατες βουβουζέλες [στη γλώσσα Tswana ( ή Setswana ή Sitswana) της Νοτίου Αφρικής η vuvuzela ονομάζεται -τόσο ταιριαστά!- lepatata]…

Και μετά τις μουρμουρέλες των τηλεπεριγραφητών [που κυμαίνονται από ένα αδιάκοπο μουρ-μουρ μέχρι ένα αδιάκοπο τσιριχτό – με διαρκή πάντοτε εκτόξευση πατατών]…

Ήρθε και η κουτσουκέλα από τους Νοτιοκορεάτες…

Αναμενόμενη.

Πείτε με… σημιτόφρονα, πείτε με… εθνοσημομηδενιστή, όμως θα το κραυγάσω:

«Επιτέλους! Αυτό είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο!»

Πάλης ξεκίνημα νέοι αγώνες!

Συνέχεια του προηγούμενοι ποστακίου, και εικονογράφηση του σχολίου του φίλου ΕΘΝΟΣ_εξαιρετικά, που  μας υπενθυμίζει πως οι σύντροφοι δεν σταμάτησαν στο Γκαζοχώρι, αλλά συνέχισαν μέχρι το Θησείο. Η φωτογραφία [1903] είναι του Φρεντ Μπουασονά και την πήρα από αυτή την εξαιρετική σελίδα με πλήθος φωτογραφιών.

Υπάρχει κι άλλη φωτογραφία με πρόβατα-πρόβατα και Θησείο-Θησείο, την οποία δεν μπόρεσα να ανακαλύψω στο διαδίκτυο, θα πρέπει να την ψάξω βιβλιογραφικώς…

Πλην όμως όπως μας «λέει» το τρισδιάστατο Google Earth ο βοσκός με το κοπάδι του βρίσκονταν κάπου μπροστά από εκεί που σήμερα βρίσκεται ο «Διόνυσος»…

Ο «Διόνυσος» είναι το… κυβιστικόν γράφημα στα κάτω δεξιά της εικόνας:

Για την επόμενη φωτογραφία διαβάστε τα σχόλια 1 και 2.

Δεν αναγνωρίζω κανένα χρέος και κανένα έλλειμμα

Ο διευθυντής της τράπεζας από την οποία είχα πάρει κάποια δάνεια [για αγορά κατοικίας, αυτοκινήτου, διάφορα καταναλωτικά] χλώμιασε και σωριάστηκε στην πολυθρόνα του, όταν του είπα:

«Δεν αναγνωρίζω κανένα χρέος μου προς την τράπεζά σας!»

«Μα, κύριε», ψέλλισε. «Δεν μπορείτε να μας το κάνετε αυτό…»

«Μπορώ και παραμπορώ! Χαίρετε!»

Βγαίνοντας απ’ την τράπεζα άκουσα τα θεμέλια του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος να τρίζουν…

_ _ _ _ _ _ _

Ο έφορος δεν κιτρίνισε. Πρασίνισε, όταν του είπα,

«Δεν αναγνωρίζω κανένα χρέος μου προς την εφορία!»

Κάτι υποτονθόρισε για τις δύσκολες στιγμές που περνάει το έθνος και η πατρίδα, αλλά το μόνο που κατάφερε να μου αποσπάσει ήταν το παγωμένο και περιφρονητικό βλέμμα μου.

Βγαίνοντας από την εφορία έτρεμε συθέμελα το καπιταλιστικό καθεστώς της Ελλάδας…

_ _ _ _ _ _ _

Επιστρέφοντας στο σπίτι το μεσημέρι, η γυναίκα μου με περίμενε με έναν «στίβο» [© ΓΑΜΑΠ] χαρτιά στα χέρια της.

«Δεν βγαίνουμε, αγάπη μου! Ακόμα κι αν σταματήσουμε να τρώμε, ούτε τους μισούς λογαριασμούς δεν θα καταφέρουμε να πληρώσουμε!»

«Δεν αναγνωρίζω», της απάντησα, «κανένα έλλειμμα στον οικογενειακό προϋπολογισμό, αγάπη μου…»

_ _ _ _ _ _ _

«Λακέδες του συστήματος», σκέφτηκα, καθώς προετοιμαζόμουν για τη σιέστα του δικαίου… «Δεν θα πληρώσω εγώ τον συγκεκριμένο καπιταλιστικό τρόπο ανάπτυξης…»

____________________________________

Το ότι εγώ είμαι γελοίος επειδή λέω όλα τα παραπάνω δεν σημαίνει και τίποτα…

Το ΚΚΕ, όμως, πόσο σοβαρό κόμμα είναι όταν λέει πως δεν αναγνωρίζει χρέη και ελλείμματα; Κάτι πρέπει να πει κι αυτό… Δεν μένει και χρόνος μετά την επαναστατική γυμναστική για να σκεφτούν οι σύντροφοι… [Όλοι, ας πούμε, συγκεντρώνονται κάπου στο κέντρο και μετά κατευθύνονται στο Σύνταγμα, οι σύντροφοι συγκεντρώνονται στην Ομόνοια και μετά κατευθύνονται στο… Γκαζοχώρι. Κι αν κάνω την πρόβλεψη ότι μετά τις διασπάσεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ θα έχουμε και τέτοιου είδους φαινόμενα κατά Περισσό μεριά, θα χαρακτηριστώ άραγε «λακές των αστοτσιφλικάδων»;]

Σχετικό άρθρο: Στάση πληρωμών: μία απάντηση στον Ριζοσπάστη, του Δημήτρη Καζάκη

____________________________________

Υποθέτω ότι το ΚΚΕ άλλα θέλει να πει. Πως, δηλαδή, όταν ο «λαός» έρθει στην εξουσία δεν θα αναγνωρίσει χρέη και ελλείμματα που οφείλονται «στον συγκεκριμένο καπιταλιστικό τρόπο ανάπτυξης». Αν η υπόθεσή μου είναι σωστή, τότε γιατί το κόμμα δεν καλεί σε πανστρατιά για την κατάληψη των Χειμερινών Ανακτόρων; Γιατί;;; Κάτι πού θεωρώ πως είναι η πλέον ενδεδειγμένη λύση στην παρούσα συγκυρία…

Θα μου πείτε πως με… πομφόλυγες δεν βάφονται τα αυγά, και πως οι… μεταξωτοί πισινοί θέλουν και επιδέξια βρακάκια…

Σωστοί!!!

____________________________________

Η φωτογραφία είναι από αναπαράσταση της κατάληψης των Χειμερινών Ανακτόρων στην Αγία Πετρούπολη, τρία χρόνια μετά την «Επανάσταση». Τα Ανάκτορα κατελήφθησαν νύχτα…

David Rolfe Graeber:»Είμαστε όλοι κομμουνιστές! (Τις περισσότερες φορές)»

D. Graeber (φωτο: B-Fest)

Με τον αναρχικό ανθρωπολόγο David Graeber είχαμε ασχοληθεί σε ένα ποστάκι πριν από τρία χρόνια [«να πήξει ο χρόνος και να ‘ναι το τραύμα του μια αόρατη ουλή, μια λεπτή γραμμή πάνω στο δέρμα του κόσμου»… Πώς περνάνε;!], με αφορμή ένα βιβλίο του που είχε μεταφραστεί τότε στα ελληνικά. [ποστάκι: Πόσοι ψηφοφόροι χρειάζονται για ν’ αλλάξουν μια λάμπα;]

Τα βιβλία του που κυκλοφορούν μεταφρασμένα στα ελληνικά είναι πλέον δύο… Επίσης, ο Graeber μάς επισκέφτηκε πρόσφατα και μίλησε στο B-Fest, το Διεθνές Αντιεξουσιαστικό Φεστιβάλ της εφημερίδας Βαβυλωνία. Φυσικά, δεν μίλησε μόνο στο B-Fest. Έδωσε και μία συνέντευξη στο καλό ιστολόγιο Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα [Ένας αναρχικός καθηγητής στο Γέηλ-Συνέντευξη του David Graeber, βίντεο στα αγγλικά (στο ίδιο ιστολόγιο μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα για το βιβλίο του Κίνημα, Βία, Τέχνη και Επανάσταση)].

O Graeber συνομίλησε επίσης και με την συντακτική ομάδα του Κοντέινερ της Ελευθεροτυπίας [τ. 8, Ιούνιος 2010]. Ακολουθεί η σχετική συζήτηση. Διάφορα ενδιαφέροντα…

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ! (ΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΟΡΕΣ)

_Μια συνομιλία της συντακτικής ομάδας του Κοντέινερ με τον David Rolfe Graeber,
http://www.gold.ac.uk/anthropology/staff/d-graeber/

Ο David Rolfe Graeber είναι Αμερικανός ανθρωπολόγος και αναρχικός. Έχει δiδαξει ανθρωπολογία στο πανεπιστήμιο του Yale, με το οποίο ήρθε σε σύγκρουση και έφυγε το 2007, λόγω κυρίως των κοινωνικών του αγώνων που περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων την οργάνωση των διαδηλώσεων ενάντια στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ το 2002. Έχει γράψει, ανάμεσα σε άλλα, τα βιβλία «Αποσπάσματα μιας αναρχικής ανθρωπολογίας», και «Κίνημα, Βία, Τέχνη και Επανάσταση», που κυκλοφορούν στα ελληνικά από τις εκδόσεις «Στάσει Εκπίπτοντας».

Τον συναντήσαμε στην Αθήνα επ’ ευκαιρία της πρόσκλησής του στο B-FEST. Παραθέτουμε κάποια (μικρά) αποσπάσματα από τη συζήτηση. Έπεται συνέχεια.

κοντέινερ: Αναρωτιόμαστε πώς είναι η κατάσταση στα πανεπιστήμια των Η.Π.Α. Υπάρχουν πολλοί άλλοι καθηγητές που αυτο-προσδιορίζονται ως αναρχικοί;

D. Graeber: «Στα πανεπιστήμια μπορεί να συναντήσει κανείς πολλούς καθηγητές που είναι μαρξιστές αλλά σπανίως κάποιους που είναι αναρχικοί. Αναρωτήθηκα γι’ αυτό αρκετό καιρό. Ο μαρξισμός είναι μια κοινωνική θεωρία, επομένως είναι δυνατό να ασχολείσαι με τη μαρξιστική θεωρία αλλά να μην εμπλέκεσαι με την πολιτική. Όμως είναι εξαιρετικά δύσκολο να υποστηρίζεις ότι είσαι αναρχικός και να μην έχεις κάποιου είδους πολιτική δράση.

Κι αυτό γιατί κατά την άποψη μου, ενώ ο μαρξισμός μπορεί να ιδωθεί σαν ένας θεωρητικός διάλογος πάνω στην επαναστατική στρατηγική, ο αναρχισμός αφορά σε μια ηθική συζήτηση πάνω στην επαναστατική πρακτική.

Η ιδέα της διαμαρτυρίας και της διεκδίκησης αιτημάτων, που οπουδήποτε αλλού στον κόσμο θεωρείται κύριο στοιχείο της δημοκρατίας, στις ΗΠΑ εκλαμβάνεται σαν κάτι που υποσκάπτει την ίδια την ακαδημαϊκή ελευθερία. Πολύ παράξενο!

Παρατηρούμε ότι υπάρχει μια γενικότερη κρίση για τη φύση της ίδιας της εκπαίδευσης, κάτι που αποτυπώνεται στο κύμα των πανεπιστημιακών καταλήψεων, ιδιαίτερα στην Καλιφόρνια.

Για παρόμοιους λόγους το ίδιο κύμα εξαπλώνεται και στην Αγγλία, καθώς στα πλαίσια της οικονομικής κρίσης το πανεπιστήμιο γίνεται ο πρώτος στόχος περικοπών. Ίσως να γνωρίζετε τι συμβαίνει στο πανεπιστήμιο του Middlessex που αυτή τη στιγμή βρίσκεται υπό κατάληψη. Πιστεύω πως τα γεγονότα εκεί θα αποδειχθούν πολύ σημαντικά γιατί αυτό που διακυβεύεται είναι η ίδια η φύση του πανεπιστημίου, ο σκοπός ολόκληρου του πανεπιστημιακού συστήματος. Εκεί προσπάθησαν να καταργήσουν ολόκληρο το τμήμα φιλοσοφίας και στην ουσία το καταφέρανε. Το τμήμα ήταν ένα από τα καλύτερα της Αγγλίας, πάντως σίγουρα το καλύτερο τμήμα του πανεπιστημίου-βάσει του δικού τους νεοφιλελεύθερου συστήματος αξιολόγησης! Αλλά παρ’ όλα αυτά αποφάσισαν να το καταργήσουν.

Κάποιοι προσπαθούν να αλλάξουν τον τρόπο που αξιολογούνται τα πανεπιστημιακά προγράμματα, το πώς κατανέμονται οι πόροι. Είναι δυστυχώς οι ίδιοι άνθρωποι που έδειξαν τόσο δραματικά ότι είναι τελείως ανάξιοι να εκτιμήσουν αξίες, δηλαδή οι τραπεζίτες που μας οδήγησαν στη σημερινή κρίση. Είναι οι ίδιοι που καλούνται από τα πανεπιστήμια για να καθορίσουν τι έχει αξία και τι όχι. Φαίνεται παρανοϊκό. Αλλά αυτό που συμβαίνει είναι πως πρόκειται περί μιας ευθείας επίθεσης σε κάθε πιθανή πηγή προσφοράς ενός εναλλακτικού σύστηματος αξιών. Επίθεση σε όποιο θεσμό επεξεργάζεται διαφορετικούς τρόπους αποτίμησης των κοινωνικών αξιών, εκτός του πλαισίου του χρεοκοπημένου νεο-φιλελεύθερου μοντέλου».

κοντέινερ: Θα θέλαμε να μας μιλήσετε γι’ αυτό που ονομάζετε προ-απεικονιστικές πολιτικές πρακτικές (prefigurative politics), δηλαδή, εάν καταλαβαίνουμε σωστά, τις εναλλακτικές πρακτικές και διαδικασίες (όπως π.χ. τις λαϊκές συνελεύσεις) που απεικονίζουν τον τρόπο λειτουργίας μιας διαφορετικής κοινωνίας.

Πώς όμως μπορούν οι προ-εικονιστικές πρακτικές που περιγράφετε να συμβολοποιηθούν και να επικοινωνηθούν; Χρειαζόμαστε ίσως μια νέα γλώσσα, νέους κώδικες ώστε να μπορούν οι άνθρωποι να τις κατανοήσουν; Στις μετωπικές αντιπαραθέσεις οι εικόνες και ο συμβολισμός της βίας είναι εμφανείς, όμως στις περιπτώσεις που αναφέρεστε λείπουν. Πώς αναπαριστώνται αυτές οι πρακτικές ειδικά εντός της κοινωνίας των Μέσων;

D.G.: «Πιστεύω πως η φράση-κλειδί για την κατανόηση της άμεσης δράσης είναι η φράση της Ένωσης Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου ( Industrial Workers of the World) “φτιάχνοντας μια νέα κοινωνία μέσα στο κέλυφος της παλιάς”. Η διαφορά μεταξύ της διαμαρτυρίας και της άμεσης δράσης, είναι πως όταν διαμαρτύρεσαι έχεις αιτήματα και κατά κάποιον τρόπο εμπλέκεσαι άμεσα με τις δομές εξουσίας, ακόμα και όταν τις κατακρίνεις ή απαιτείς από μια κυβέρνηση να παραιτηθεί – ακόμα και τότε ζητάς κάτι. Στην περίπτωση της άμεσης δράσης επιχειρείς να πετύχεις αυτό που θέλεις σαν η εξουσία να μην υπήρχε καν. Δρας δηλαδή σαν να είσαι ήδη ελεύθερος και αν αυτό δεν σου επιτρέπεται τότε βλέπεις πώς θα αντιδράσεις. Για παράδειγμα, δεν βλέπεις την αστυνομία ως εκπρόσωπο της εξουσίας, αλλά σαν ανθρώπους με στολή. Αντιδράς σε περίπτωση βίας όπως απέναντι στον οποιονδήποτε δρούσε εναντίον σου με βίαιο τρόπο. Αυτό καθιστά τις διαπροσωπικές σχέσεις σημαντικότερες από τις σχέσεις εξουσίας.

Όταν οι άνθρωποι συμμετέχουν ενεργά αλλάζει η αντίληψή τους για το τι είναι εφικτό. Η οπτική σου αλλάζει όταν βλέπεις ανθρώπους να συζητάνε και να καταλήγουν σε αποφάσεις χωρίς κάποιος να “διευθύνει” τη συζήτηση. Είναι όμως δύσκολο να επικοινωνήσεις μια τέτοια εμπειρία. Με τα ΜΜΕ είναι πιο εύκολο να επικοινωνήσεις μια αρνητική εμπειρία, όπως π.χ., πως το ΔΝΤ είναι ο κοινός εχθρός, αλλά είναι σχεδόν αδύνατον να περάσεις μια θετική. Ο κόσμος δεν γνώριζε καν πως υπάρχουν συγκεκριμένες εναλλακτικές πρακτικές, αλλά μέσω μιας διαδικασίας “επι-μόλυνσης” μέσα από τη συνεχή έκθεση στις νέες αυτές μορφές απέκτησε προσωπικές εμπειρίες σε σημείο που ακόμα και φιλελεύθερες οργανώσεις να χρησιμοποιούν πλέον αναρχικές αρχές στην οργάνωση τους. Πάντως είναι ένα δύσκολο πρόβλημα το πώς μπορούμε να το εκφράσουμε όλο αυτό.

Έχετε δίκιο όταν λέτε πως χρειαζόμαστε μια νέα γλώσσα. Σκεφτόμουν το παράδειγμα του “κομμουνισμού” ως πολύ χαρακτηριστικό. Στην πλέον κοινή και αποδεκτή χρήση ο κομμουνισμός ταυτίζεται με τη Σοβιετική Ένωση ή την Κομουνιστική Κίνα και αναφέρεται σε ένα ολοκληρωτικό σύστημα που ήταν από πολλές πλευρές αναποτελεσματικό. Και έτσι απορρίπτεται αυτόματα. Αλλά αν κοιτάξεις προσεκτικά, η βασική αρχή του κομμουνισμού “από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητες του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του” είναι πολύ πρακτική και αποτελεσματική. Έτσι όταν απομακρυνθούμε από τον “μυθικό κομμουνισμό” από την ιδέα δηλαδή πως κάποτε θα υπάρξει μια κοινωνία οργανωμένη στη βάση μιας μοναδικής αρχής –λες και υπήρξε ποτέ μια τέτοια κοινωνία– και συγκεντρωθούμε σε μικρότερης κλίμακας οικονομίες, τότε παρατηρούμε πως τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι πράγματι δρουν στη βάση αυτού του κομμουνιστικού αξιώματος. Ακόμα και αν δουλεύεις σε ένα γραφείο, σε μια μεγάλη πολυεθνική εταιρεία, όταν ένας συνάδελφος σου ζητήσει να του δώσεις ένα κλειδί ή ένα εργαλείο δεν του απαντάς “τι έχω να κερδίσω αν στο δώσω” αλλά απλά του το δίνεις γιατί ο άλλος το έχει ανάγκη και εσύ μπορείς να του το παραχωρήσεις. Οι περισσότερες οικογένειες, στην πραγματικότητα τα περισσότερα κοινωνικά σχήματα λειτουργούν κατά βάση κομμουνιστικά. Επομένως ναι, πρέπει να ξαναγυρίσουμε στη γλώσσα και να δείξουμε ότι στην πραγματικότητα όλοι είμαστε κομμουνιστές τις περισσότερες φορές. Θα μετατόπιζε τις αντιλήψεις μας ριζικά.»

ΥΓ. Και μια και είμαστε στο Κοντέινερ, μην ξεχάσετε να διαβάσετε και το κείμενο «Κυματομορφή: Μια συνοπτική ιστορία» ενός γνωστού και εξαιρετικού ιστολόγου [σουρπράιζ!], με αναφορές, μεταξύ άλλων, στον Karatani και στον Kondratieff, για όσους ασχολείσθε με τους οικονομικούς κύκλους, βεβαίως-βεβαίως…