Οι βιβλιογραφικές παρασπονδίες του θεωρητικού βραχίονα της Σέχτας των κ.κ. Επαναστατών [II]

Πρόκειται, ίσως, για το «ποιητικότερο» απόσπασμα της προκήρυξης [οι υπογραμμίσεις, ως συνήθως, δικές μου]:

«[…] Ζούμε λοιπόν «το τέλος των ιδεολογιών» όπως αναφέρει ο Φουκογιάμα. Βρισκόμαστε στην εποχή των καπιταλιστικών εμπορευμάτων, της κλωνοποιημένης ηθικής, των ψυχοφαρμάκων, της εικόνας, του θορύβου των αυτοκινήτων στις μεγάλες λεωφόρους, των σκανδα λοθηρικών πρωτοσέλιδων, των τηλε-εισαγγελέων, του νεαρού που πυροβόλησε στον ΟΑΕΔ, του Σαββατόβραδου στα μπουζούκια. Ζούμε στο τέλμα της συνείδησης και αυτό εξυπηρετεί τον ένοπλο αγώνα. Δίπλα στην χωματερή των εμπορευμάτων του καπιταλισμού παράγεται κι απελπισία. Μια οργισμένη απελπισία ανθρώπων αποφασισμένων να απορρίψουν τα σκουπίδια της σύγχρονης κοινωνίας. Μιλάμε για την απελπισία που εκφράζει την κατάσταση όλων όσων δεν μας έχει απομείνει καμία ελπίδα να δούμε να αλλάζει η πραγματικότητα που μας επιβάλλουν. Γνωρίζουμε πως η κοινωνία «έχει πιάσει πάτο». […]»

Θα μπορούσα να μεμφθώ τους κ.κ. Επαναστάτες για ιδεαλιστική παρέκκλιση. Δεν μπορεί, πρώτα, να βιώνουμε το τέλμα της συνείδησης και, μετά, να συνειδητοποιούμε πως η κοινωνία έχει πιάσει πάτο… Βέβαια, στις κοινωνίες όπου κυριαρχεί η εικόνα, δηλαδή στην κοινωνία του θεάματος, η πραγματικότητα εμφανίζεται ανεστραμμένη. Τώρα, το πώς το «τέλμα της συνείδησης» εξυπηρετεί τον ένοπλο αγώνα, σε μια… πατωμένη κοινωνία για την οποία δεν υπάρχει καμία ελπίδα αλλαγής, δεν το γνωρίζω…

Ας περάσουμε, όμως, στο προκείμενο.

Ο «Φουκογιάμα» [γιατί όχι και «Φουκω-γιάμα«;  η french theory πάντα γοήτευε περισσότερο τους Επαναστάτας…], ωστόσο, δεν είναι θεωρητικός του τέλους των ιδεολογιών. Ο Φράνσις Φουκουγιάμα είναι θεωρητικός «του τέλους της ιστορίας». Ως ιδεολόγος ο ίδιος -ιδεολόγος του φιλελευθερισμού- εκτιμά ότι ήρθε το τέλος της ιστορίας, επειδή ακριβώς θριάμβευσε η ιδεολογία του φιλελευθερισμού… Άρα, για τον Φουκουγιάμα, ο θρίαμβος ακριβώς, και όχι το τέλος, μιας ιδεολογίας, είναι αυτό που σημαίνει το τέλος της ιστορίας…

[Ψιλά γράμματα, θα μου πείτε… Περισσότερα, σε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Τάκη Φωτόπουλου. Αλλά και διάφορα ενδιαφέροντα, εστιασμένα περισσότερο στον Φουκουγιάμα, από τον Πέρρυ Άντερσον. Και αλλού, φυσικά.]

Και τα λοιπά, και τα λοιπά, και πολλά ακόμη λοιπά…