Αχμέτ Νταβούτογλου: ο νέος ΥΠΕΞ της Τουρκίας

Αρχική > Διεθνείς Σχέσεις, Πρόσωπα > Αχμέτ Νταβούτογλου: ο νέος ΥΠΕΞ της Τουρκίας

Αχμέτ Νταβούτογλου: ο νέος ΥΠΕΞ της Τουρκίας

02/05/2009 Αφάσιος

Αχμέτ Νταβούτογλου (Πηγή: Το Βήμα)

Ανασχηματισμός στην Τουρκία χτες, και ο πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν όρισε ως νέο υπουργό Εξωτερικών της χώρας τον μέχρι πρότινος σύμβουλο του ΥΠΕΞ Αχμέτ Νταβούτογλου. Είχα διαβάσει προ μηνών, στο Βήμα, ένα ενδιαφέρον άρθρο του Άγγ. Αθανασόπουλου για τον βίο και -κυρίως- τις απόψεις του Α. Ντ. [Ο δάσκαλος του Ερντογάν στην εξωτερική πολιτική, 21-12-2008], οπότε το έψαξα και παραθέτω, στη συνέχεια, κάποια ενδιαφέροντα αποσπάσματά του.

_ _ _ _ _ _ _ _

«Ο ΠΡΩΗΝ αμερικανός πρεσβευτής στην Αγκυρα Μαρκ Πάρις τον απεκάλεσε σχετικά πρόσφατα «Χένρι Κίσινγκερ της Τουρκίας». Αν και η παρομοίωση με τον «μάγο» της αμερικανικής διπλωματίας θα εθεωρείτο από πολλούς ιεροσυλία, η επιρροή του Αχμέτ Νταβούτογλου στην εξωτερική πολιτική της Αγκυρας είναι τέτοια που μπορεί να παραλληλιστεί με εκείνη που ασκούσε ο… δαιμόνιος Χένρι στην Ουάσιγκτον. Ο αρχιτέκτονας της «ρυθμικής διπλωματίας» της Τουρκίας που κρύβεται πίσω από όλες τις κινήσεις της γειτονικής χώρας, η οποία είναι εσχάτως πανταχού παρούσα σε όλη τη Μέση Ανατολή και την Ασία, με καταιγισμό πρωτοβουλιών.

[…] Απώτερος στόχος του διοπτροφόρου κ. Νταβούτογλου είναι η εμπέδωση της Τουρκίας ως περιφερειακής δύναμης και- γιατί όχι;- η αναβάθμισή της σε παγκόσμια δύναμη.

O κορυφαίος σύμβουλος του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν σε θέματα εξωτερικής πολιτικής είναι τόσο ισχυρός ώστε ο ισλαμιστής πρωθυπουργός αλλά και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Αμπντουλάχ Γκιουλ τον σέβονται απεριόριστα. Τον αποκαλούν μάλιστα «δάσκαλο».

[…] Τι υποστηρίζει λοιπόν ο «Κίσινγκερ της Τουρκίας»; Ο κ. Νταβούτογλου προσπαθεί να θέσει επί νέας βάσεως το δόγμα του «νεο-οθωμανισμού» που πρώτος είχε διατυπώσει, μάλλον πρόχειρα, ο πρώην πρόεδρος της Τουρκίας Τουργκούτ Οζάλ. Το βασικό του επιχείρημα είναι ότι η εξωτερική πολιτική της Άγκυρας έδινε επί πολλά χρόνια υπερβολική έμφαση στις σχέσεις με τη Δυτική Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες, αγνοώντας τα τουρκικά συμφέροντα σε άλλες περιοχές, κυρίως στη Μέση Ανατολή, καθώς και όσον αφορά τη Ρωσία.

[…] Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι ο Νταβούτογλου δεν αφιερώνει στο βιβλίο περισσότερες από δύο σελίδες στις σχέσεις με την Ελλάδα και την Κύπρο. Και τούτο διότι εκείνο που τον ενδιαφέρει είναι να βρει ευκαιρίες συνεργασίας, όχι να ασχοληθεί με συγκρούσεις. Αυτές τις χειρίζεται η γραφειοκρατία του υπουργείου Εξωτερικών, όχι οι κκ. Ερντογάν, Γκιουλ και Μπαμπατζάν.[…]»

Κατηγορίες:Διεθνείς Σχέσεις, Πρόσωπα Ετικέτες: Νταβούτογλου, Τουρκία, νεο-οθωμανισμός

Σχόλια (8)

Αφάσιος

02/05/2009 στο 11:24

Θα μου πείτε, «και τι μας νοιάζει εμάς για το ποιος είναι ο ΥΠΕΞ της Τουρκίας…»

Σωστό κι αυτό, σωστό και τούτο [από τα σημερινά ΝΕΑ]:

Η Ελλάδα είναι η 5η χώρα στον κόσμο στις αγορές όπλων την 5ετία 2004-08 με 4% Τα δικά μας όπλα είναι τα καλύτερα! Οι ΗΠΑ πιέζουν για να ξανακερδίσουν την πρωτιά στην προτίμησή μας
Ανώνυμος

03/05/2009 στο 18:07

κλασικός τουρκομογγόλος! λίγο πιο εκλεπτυσμένος του Τζένγκις Χαν
ανώνυμος

03/05/2009 στο 19:16

Τα όπλα τα αγοράζουμε για να τους λαδώνουμε και να μη μας βάζουν το μαχαίρι στο λαιμό. Έχουμε τεράστια προβλήματα και βρισκόμαστε σε μεγάλη αδυναμία αλλά και σε μειονεκτική θέση.
Η Τουρκία έχει 100.000.000 πληθυσμό και ανάλογο στρατό, εμείς μόνο 10.000.000 και ανάλογο στρατό με πολλές οικογένειες να έχουν μόνο ένα παιδί. Αν πάει στον πόλεμο και σκοτωθεί η οικογένεια ξεκληρίζεται. Στην Αρχαία Σπάρτη, μια αποκλειστικά πολεμική κοινωνία αν δεν είχες απογόνους δεν πήγαινες σε πόλεμο για να μην ξεκληριστεί καμιά οικογένεια.
Η τάση παρακμής της Ελληνικής κοινωνίας είναι μη αναστρέψιμη. Εξίσου μη αναστρέψιμη είναι και η υπογεννητικότητα.
Το συμπέρασμα είναι ότι το μέλλον είναι ζοφερό. Για να καταλάβουμε δε ότι το πρόβλημα είναι σε εμάς σας υπενθυμίζω πόσο γρήγορα αποσυντέθηκε χωρίς καμιά αντίδραση το κέντρο της Αθήνας από τους λαθρομετανάστες και τους κουκουλοφόρους. Δηλ. μια χούφτα άτομα. Μια υγιής κοινωνία δε θα το επέτρεπε ποτέ αυτό. Φανταστείτε τώρα να κληθούμε να αντιμετωπίσουμε ένα στρατό δέκα φορές μεγαλύτερο.
Vrennus

03/05/2009 στο 19:50

Ότι η ένταση στο Αιγαίο είναι για εσωτερική κατανάλωση (κι από τις δυο μεριές του Αιγαίου) κι ότι από τους απέναντι την καλλιεργεί ο στρατιωτικό κατεστημένο για λόγους αυτοσυντήρησης το γνωρίζουν όσοι βλέπουν λίγο πέρα από τη μύτη τους. Νομίζω πως οι απόψεις του νέου ΥΠΕΞ αν μη τι άλλο θα κάνουν …τούρκους πρώτ’ απ’ όλα τους μεγαλοπρομηθευτές οπλικών συστημάτων. Ίδωμεν!
Αφάσιος

04/05/2009 στο 13:34

@ ανώνυμος [σχ. #3]

Η ελληνική κοινωνία έχει τινάξει τα πέταλα εδώ και δεκαετίες. Αλλά το «τις πταίει» είναι μια άλλη μεγάλη συζήτηση. Και πιθανότατα η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη, ειδικά στη σημερινή διεθνή συγκυρία. Ή μπορεί να πληρώσουμε όλοι βαρύ τίμημα, νομίζοντας ότι μπορούμε να την αναστρέψουμε, και να βρεθούμε, στο τέλος, με μία απ’ τα ίδια. Και, νομίζω, ότι η Τουρκία είναι το μικρότερο πρόβλημά μας – κατά μία έννοια. Άμα σαπίζεις… εσωτερικώς όσο make-up και να βάλεις, πάλι πτώμα θα δείχνεις…

@ Vrennus

Η εσωτερική κατανάλωση είναι γεγονός. Φίλοι που πήγαν Τουρκία εσχάτως [και περιττό να πω ότι γύρισαν ενθουσιασμένοι απ’ όλα, και κυρίως από τους απλούς ανθρώπους] αυτό έλεγαν επίσης: ότι η ένταση είναι για εσωτερική κατανάλωση, λένε οι απλοί Τούρκοι απέναντι.

Όσο για τον νέο ΥΠΕΞ μάλλον έξω έπεσες. Θα έβαζα το λινκάκι από το σημερινό άρθρο του Αμπατζή στην Ελευθεροτυπία, αλλά στο μεταξύ ήρθε ένα δελτίο τύπου από τους «Δημοκρατικούς», και μια και οι άνθρωποι μπήκαν στον κόπο να μου το στείλουν, το αναδημοσιεύω [εκεί υπάρχει και το λινκάκι].

Δημοκρατικοί
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Ένα γεράκι στο ΥΠΕΞ της Τουρκίας με διακηρυγμένες θέσεις κατά της εδαφικής υπόστασης της Ελλάδας

Αθήνα, 4 Μαΐου 2009

Κοινή δήλωση του προέδρου των ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ Μελέτη Μελετόπουλου και του αναπληρωτή πρόεδρου Γιάννη Σακιώτη

Ο διορισμός του Αχμέτ Νταβούτογλου στο υπουργείο εξωτερικών της Τουρκίας δημιουργεί μεγάλα ερωτηματικά για την μελλοντική εξέλιξη των ελληνοτουρκικών σχέσεων.

Μέχρι σήμερα, ο κ. Νταβούτογλου είχε δευτερεύοντα ρόλο στην διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας, ως σύμβουλος του Ερντογάν επί θεμάτων εξωτερικής πολιτικής. Η θέση του υπουργού εξωτερικών όμως είναι θέση εκτελεστικής εξουσίας: Εφεξής, ένα πρόσωπο με διακηρυγμένες επεκτατικές και επιθετικές απόψεις κατά της Ελλάδας, θα είναι σε θέση να τις προωθήσει ως μέλος του υπουργικού συμβουλίου και ως βασικός εκπρόσωπος της εξωτερικής πολιτικής της γειτονικής χώρας.

Η πολιτική σκέψη του νέου υπουργού εξωτερικών της Τουρκίας, όπως παρουσιάσθηκε αναλυτικά στο φύλλο της Ελευθεροτυπίας στις 4/5/2009 από τον ανταποκριτή της εφημερίδας Άρη Αμπατζή ( http://www.enet.gr/?i=news.el.kosmos&id=40619 ), συνοψίζεται στην ανάδειξη της Τουρκίας σε υπερδύναμη, μέσα από την κατοχύρωση της ηγεμονίας της στο Αιγαίο, το οποίο θεωρεί ότι αποτελεί κυρίαρχης σημασίας τουρκικό ζωτικό χώρο που κακώς κατέχει η Ελλάδα, περιορίζοντας έτσι τις δυνατότητες της Τουρκίας να γίνει ο γεωπολιτικός κολοσσός της περιοχής και στερώντας της «τη δυνατότητα επέμβασης σε υποθέσεις που αφορούν τις μουσουλμανικές μειονότητες στα Βαλκάνια», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά στο βιβλίο του Στρατηγικό Βάθος (που εκδόθηκε το 2001). Ως κατακλείδα, ο νέος ΥΠΕΞ της Άγκυρας γράφει στο ίδιο βιβλίο ότι «… ο χώρος στον οποίο η Τουρκία βρίσκεται κοντά στον πόλεμο, περισσότερο από κάθε άλλη περίπτωση, είναι τα νησιά του Αιγαίου, που περιορίζουν σε σημαντικό βαθμό τον ζωτικό της χώρο».

Γεννάται συνεπώς το ερώτημα εάν η υπουργοποίηση ενός φιλοπόλεμου γερακιού στην Τουρκία σημαίνει το έναυσμα μιας νέας εποχής πρόκλησης βίαιων γεγονότων και προσπάθειας για δημιουργία τετελεσμένων σε βάρος της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας μας στο Αιγαίο.

Και για μια ακόμη φορά αναδεικνύεται η απουσία έγκαιρης γεωπολιτικής ανάλυσης για τις κινήσεις της Τουρκίας, η ανυπαρξία μηχανισμών εκτίμησης της διεθνούς και περιφερειακής πραγματικότητας και η πλήρης απουσία αντίδρασης και ενεργειών από το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών στην ανάληψη της κορυφαίας θέσης της τουρκικής διπλωματίας από ένα πρόσωπο με διακηρυγμένες φιλοπόλεμες απόψεις εναντίον της χώρας μας, όπως διαβήματα διαμαρτυρίας στην τουρκική κυβέρνηση και στο ΝΑΤΟ, όπου υποτίθεται εξακολουθούμε να είμαστε σύμμαχοι με τη Τουρκία.

Το γραφείο τύπου

http://www.dimokratikoi.gr
Vrennus

05/05/2009 στο 13:06

Προσωπικά το ερμήνευσα λίγο διαφορετικά το απόσπασμα στην «Ε». Το ότι θεωρεί το Αιγαίο «τον χώρο στον οποίο η Τουρκία βρίσκεται πιο κοντά στον πόλεμο» δεν τον κάθιστά αυτόχρημα περισσότερο φιλοπόλεμο από όσους συμπατριώτες μας θεωρούν ακριβώς το ίδιο όσον αφορά την Ελλάδα. Η δική μου ανάγνωση είναι ότι ο νέος Τούρκος ΥΠΕΞ θεωρεί το Αιγαίο χαμένη υπόθεση για την Τουρκία και προβάλλει την ανάγκη για «νομικό πλαίσιο», που θα δώσει στην Τουρκία «τη δυνατότητα επέμβασης σε υποθέσεις που αφορούν τις μουσουλμανικές μειονότητες στα Βαλκάνια», μ’ άλλα λόγια, μεταφέρει το κέντρο βάρους από το Αιγαίο στη Θράκη! Αυτά βεβαίως γραφόντουσαν το μακρυνό 2001, όταν η Βουλγαρία ήταν ακόμη εκτός Ε.Ε. Νομίζω ότι η πολιτική του νέου ΥΠΕΞ (θα) είναι να χρησιμοποιήσει το πολιτιστικοθρησκευτικό χέρι – που είναι και πιο μακρύ – παρά το στρατιωτικό.
Αφάσιος

05/05/2009 στο 18:17

Πολύ ενδιαφέρουσα η προσέγγισή σου. Ίσως και να ‘χεις δίκιο. Αν περιμένουμε λιγάκι, τα δείγματα γραφής της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας, ελέω και ΗΠΑ, θα είναι σύντομα απτά. Οπότε θα ξέρουμε στα σίγουρα το νέο [;] δόγμα της.
Ανώνυμος

06/05/2009 στο 10:10

«Το ότι θεωρεί το Αιγαίο «τον χώρο στον οποίο η Τουρκία βρίσκεται πιο κοντά στον πόλεμο» δεν τον κάθιστά αυτόχρημα περισσότερο φιλοπόλεμο από όσους συμπατριώτες μας θεωρούν ακριβώς το ίδιο όσον αφορά την Ελλάδα.»

Το γεγονός ότι πολλοί συμπατριώτες μας βλέπουν την αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας στο Αιγαίο ως απειλή δεν τους καθιστά αυτομάτως «φιλοπόλεμους».
Πρόκειται για μία προσέγγιση άδικη και πάνω από όλα παραπλανητική.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_23/04/2009_311913

Το Αγαθονήσι και η στρουθοκάμηλος

Του Σταυρου Λυγερου

Οι προκλήσεις στο Φαρμακονήσι και το Αγαθονήσι εντάσσονται στον μακροπρόθεσμο επεκτατικό σχεδιασμό της Αγκυρας, αλλά δεν είναι άσχετες με τη συγκυρία. Είναι αποδεδειγμένο ότι όταν στην Ελλάδα υπάρχει εσωτερική κρίση, οι Τούρκοι εκμεταλλεύονται την ευκαιρία. Το έπραξαν το 1955, το 1963-4, το 1967, το 1973-4 και το 1996. Μετά τα Ιμια, αποφάσισαν να «τουρκοποιήσουν» και τις ανωτέρω νησίδες, λόγω της γεωγραφικής θέσης τους. Η Αγκυρα αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία με βάση τη θεωρία των «γκρίζων ζωνών». Υπενθυμίζουμε ότι στις 29-1-1996 είχε ονομαστικά συμπεριλάβει το Αγαθονήσι και το Φαρμακονήσι (μαζί με την Ψέριμο και τους Φούρνους) στην ίδια κατηγορία με τα Ιμια. Στις 3-2-1996 η τότε πρωθυπουργός Τανσού Τσιλέρ είχε δηλώσει ότι 1.000 περίπου νησίδες αποτελούν τουρκικό έδαφος!

Αν και θεωρητικά οι Τούρκοι αμφισβητούν την ελληνική κυριαρχία σε όλες τις νησίδες που δεν αναφέρονται ρητά στις συνθήκες, απέφυγαν για λόγους τακτικής να προωθήσουν εμπράκτως την αμφισβήτησή τους μαζικά για όλες. Το 1996 έστησαν κρίση για να «γκριζάρουν» τα Ιμια και σε μεγάλο βαθμό το πέτυχαν. Με την απειλή πρόκλησης επεισοδίου, αποτρέπουν την Ελλάδα να ασκήσει την κυριαρχία της εκεί. Δημιούργησαν ένα προηγούμενο, στο οποίο πατάνε για να «γκριζάρουν» και κατοικημένες νησίδες.

Η Αγκυρα προσθέτει συνεχώς επεκτατικές διεκδικήσεις και τις προωθεί συστηματικά, προβάλλοντας στρατιωτική ισχύ.Στόχος της είναι η δημιουργία τετελεσμένων, που «ρευστοποιούν» ελληνικά δικαιώματα και καλλιεργούν διεθνώς την εντύπωση ότι πρόκειται για αμφισβητούμενες περιπτώσεις. Και όλα αυτά σε μία περίοδο που συνεχίζει να έχει ζωτική ανάγκη το ελληνικό «ναι» για να προχωρήσουν οι ενταξιακές της διαπραγματεύσεις με την Ε.Ε.

Το Αιγαίο δεν είναι μια θάλασσα που απλώς παρεμβάλλεται μεταξύ δύο παράκτιων χωρών. Η μισή περίπου έκτασή του είναι ελληνικός εθνικός χώρος. Και ο υπόλοιπος είναι διεθνής χώρος, ο οποίος, όμως, συνδέει ελληνικά νησιά με την ηπειρωτική Ελλάδα. Κατά συνέπεια, η θάλασσα αυτή δεν έχει την ίδια σημασία για τις δύο χώρες. Γι’ αυτό και τα –εκτός διεθνούς δικαίου– μέτρα που τις εξισώνουν λειτουργούν προς όφελος της Τουρκίας. Το πρόβλημα με την ελληνοτουρκική διένεξη, άλλωστε, δεν είναι αυτά καθ’ αυτά τα επιμέρους ζητήματα. Είναι το υπόβαθρό τους, ο τουρκικός επεκτατισμός. Και σ’ αυτό το πρόβλημα, η Αθήνα δεν έχει βρει ακόμα αποτελεσματική λύση. Για την ακρίβεια, στρουθοκαμηλίζει.