Μην αμελήσετε. Πάρτε μαζί σας ξαπλώστρες. Το μέλλον μας θα έχει πολλή ηλιοφάνεια.

Βομβάη, παραγκούπολη. Πηγή: http://www.travelblog.org/Photos/267564.html

Ας με συγχωρήσει ο ποιητής [ο αείμνηστος Μιχάλης Κατσαρός] για την κακοποίηση των στίχων του. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι σε λίγο το μόνο που θα έχουμε μπόλικο σ’ αυτή τη χώρα θα είναι ο ήλιος. Για να αράζουμε σε ξαπλώστρες, αφού δεν θα έχουμε τίποτα καλύτερο να κάνουμε…

* * *

Διάβαζα χτες το άρθρο του Θόδωρου Ντρίνια, Και στο βάθος… Διεθνές Νομισματικό Ταμείο;, όπου, μεταξύ άλλων, αναφέρει πως «το κράτος θα χρειαστεί τουλάχιστον 45 δισ. ευρώ εξωτερικό δανεισμό για το 2009, μόνο για να μπορέσει να ανταποκριθεί στοιχειωδώς στις πιο κρίσιμες υποχρεώσεις του: καταβολή μισθών και συντάξεων, πληρωμές ασφαλιστικών Ταμείων και νοσηλείων»,

και πως αυτά τα 45 δισ. είναι υποχρεωμένο να τα εξασφαλίσει άμεσα από τον εξωτερικό δανεισμό, θέτοντας το ερώτημα: «Ποιος, όμως, θα του τα δανείσει, όταν οι διεθνείς τραπεζικές αγορές έχουν παγώσει σε σημείο καταψύξεως;»

Αν δε το κράτος δεν βρει αυτά τα 45 δισ. «στους πρώτους δύο-τρείς μήνες του 2009, μόνη λύση πριν την οριστική χρεωκοπία (…) είναι η προσφυγή σε δανεισμό από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Και όλοι γνωρίζουμε τι σημαίνει αυτό για τα λαϊκά στρώματα, εξαιτίας των επαχθών όρων που συνήθως θέτει το ΔΝΤ για να δανείσει τα κράτη, και των αυστηρών (έως εξαντλήσεως) δημοσιονομικών πολιτικών που απαιτεί…»

Έβλεπα, επίσης χτες το βράδυ, στο δελτίο ειδήσεων του ΣΚΑΪ, πως τη Δευτέρα αναμένονται στην Αθήνα τραπεζίτες από όλο τον κόσμο για να συζητήσουν τη χορήγηση δανείου 45 δισ. ευρώ στη χώρα μας. Ο τηλεοπτικός σταθμός δεν συνέδεσε το δάνειο με τους μισθούς, τις συντάξεις κ.λπ., αλλά με τα 28 δισ. ευρώ, το πακέτο «σωτηρίας» των τραπεζών.

* * *

Ε, ρε γλέντια, που λένε!

Διότι αν η Ελλάδα πέσει τελικά στα νύχια του ΔΝΤ, παρά τη «μεγαλειώδη» οικονομική πορεία της χώρας, την τελευταία δωδεκαετία, υπό τον «εκσυγχρονιστή» Σημίτη και τον «επανιδρυτή» Καραμανλή, τότε να δω πώς θα αντιδράσει όλο αυτό το κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που σιτίζεται από τον κρατικό κορβανά, και πάντοτε περί άλλα τυρβάζει, αφού, κατά πάσα πιθανότητα, ένας από τους επαχθείς όρους για τον δανεισμό θα είναι και η μείωση μισθών και συντάξεων στο δημόσιο, για να μην μιλήσουμε για τα ασφαλιστικά ταμεία και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη…

* * *

Γι’ αυτό λέω εδώ και μήνες, το Κράτος [ως θεσμός, όπου Γης] έχει ξοφλήσει. Το «νταβατζηλίκι» [προστασία] που πουλούσε εδώ και χιλιετίες στους υπηκόους του, ούτε καν στα λόγια δεν μπορεί σήμερα να το υπερασπιστεί. Κι ένα Κράτος που όχι μόνον δεν υπερασπίζεται τα συμφέροντα των υπηκόων του, αλλά στρέφεται σαφέστατα πια εναντίον τους, είναι ξοφλημένο.

Ή αυτό θα μας εξοντώσει, ή εμείς θα το στείλουμε στα αζήτητα της ιστορίας. Ας βρούμε άλλους τρόπους να οργανώσουμε την κοινωνία μας, τη ζωή μας… Το πώς θα το κάνουμε θα το βρούμε. Διότι το δίλημμα που αντιμετωπίζει σήμερα ο κόσμος είναι: «Ή Αυτοί ή Εμείς». Όλα τα υπόλοιπα είναι για τις ψιττακειάδες και για όσους έχουν συμφέροντα από τη διατήρηση του Παλαιού Καθεστώτος [κάτι τράπεζες, κάτι κρατικοί μηχανισμοί, κάτι επίσημες θρησκείες και πάει λέγοντας…]

* * *

Ή Αυτοί ή Εμείς, αγαπητές/οί μου.

Κι όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε, τόσο το καλύτερο…

* * *

Και επειδή κάποιοι ίσως με θεωρήσετε υπερβολικό διαβάστε προσεκτικά και τα όσα λέει ο Επίκουρος στο χθεσινό πόνημά του, Ένα ψέμα που το έλεγαν Αλήθεια, που προσεγγίζει τα πράγματα από μια διαφορετική [;] οπτική, αλλά καταλήγει στα ίδια συμπεράσματα…

* * *

Και τα λοιπά και τα λοιπά…

Εκτός κι αν περιμένουμε τη «σωτηρία» της Ελλάδας από το Γιωργάκη. Ή τον Αλέξη. Ή την Αλέκα. Και τη «σωτηρία» του πλανήτη από τον Ομπάμα. Ή τον Μπράουν. Ή τη WWF…

Όσο πιο γρήγορα καταλάβουμε μερικά πραγματάκια τόσο το καλύτερο.

Και μην κλείνεστε στα σπίτια σας. Όταν υποχρεωθείτε να βγείτε απ’ αυτά, οι δρόμοι θα έχουν πια κατακλυστεί απ’ τους βαρβάρους…

Rahm Emanuel: Ο νέος προσωπάρχης του Λευκού Οίκου

Ο Μπαράκ «Change» Ομπάμα «σαρώνει» τα πάντα στο διάβα του, μετά την εκλογή του στην προεδρία των ΗΠΑ. Σαρώνει, δηλαδή, όλες τις ψευδαισθήσεις που έτρεφαν κάποιοι αφελείς για την πολιτική του πρώτου [ιμιτασιόν] «Αφροαμερικανού»προέδρου. Η Χίλαρυ «Ιλαρή» Κλίντον στο υπουργείο Εξωτερικών [σχολιάκι εδώ: Ποιος είχε πει…], ο Ρόμπερτ Γκέιτς παραμένει υπουργός Άμυνας [διαβάστε ένα σχετικό σχόλιο του Γ.Κ. στη σημερινή Ρήξη], όπως και επί Μπους, ο Ραμ «Ράμπο» Εμάνιουελ [ή Ιμάνιουελ ή Εμάνουελ] προσωπάρχης του Λευκού Οίκου, και πάει λέγοντας. Το άρθρο αναδημοσιεύεται από το προηγούμενο φύλλο της Ρήξης [# 45], σήμερα κυκλοφορεί το # 46.

* * *

Rahm "Rahmbo" Emanuel

Rahm Emanuel

Ο νέος προσωπάρχης του Λευκού Οίκου

Ο άνεμος της ομπαμικής «change» πνέει ήδη στην Ουάσινγκτων… Οι σημαίες, όμως στη Μέση και Εγγύς Ανατολή κυματίζουν ήδη μεσίστιες.

Λιγότερο από δύο εικοσιτετράωρα μετά την πανηγυρική του εκλογή ως πλανητάρχης, ο Μπαράκ Ομπάμα έδωσε το πρώτο δείγμα γραφής, όσον αφορά στην πολιτική που πρόκειται να ακολουθήσει στα επόμενα τέσσερα χρόνια. Διόρισε ως προσωπάρχη του Λευκού Οίκου [τρίτος στην ιεραρχία της αμερικανικής κυβέρνησης, μετά τον πρόεδρο και τον αντιπρόεδρο] τον βουλευτή του Δημοκρατικού Κόμματος Ραμ «Rahm-bo» Εμάνιουελ. Το προσωνύμιο «Ράμπο» [έτσι τον αποκαλεί ακόμα και η μητέρα του] το «κέρδισε» εξαιτίας της τακτικής του «να μην παίρνει αιχμαλώτους» στις διαμάχες του…

Ο Εμάνιουελ εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής του Ιλινόις το 2004, ωστόσο μέσα σ’ αυτά τα τέσσερα χρόνια αναδείχτηκε στον υπ’ αριθμόν «τέσσερα» της ιεραρχίας του Δημοκρατικού Κόμματος στη Βουλή, μετά την επιτυχία του Κόμματος στις εκλογές του 2006, όταν και ήταν επικεφαλής της προεκλογικής εκστρατείας. Θεωρείται «μαιτρ» στην εξασφάλιση οικονομικών πόρων για τις διάφορες προεκλογικές εκστρατείες. Σημειωτέον ότι και ο Μπ. Ομπάμα είχε εκλεγεί για πρώτη φορά γερουσιαστής στην ίδια πολιτεία το 2004.

Κατά τη διάρκεια της προεδρίας Κλίντον, ο Εμάνιουελ ήταν σύμβουλος στον Λευκό Οίκο, μετά μάλιστα τις εκλογές του 1996 αντικατέστησε τον Τζωρτζ Στεφανόπουλος ως σύμβουλος του προέδρου σε θέματα πολιτικής και στρατηγικής. Ο Εμάνιουελ παραιτήθηκε το 1998 από τη θέση του συμβούλου για να εργαστεί στην επενδυτική τράπεζα Dresdner Kleinwort Wasserstein του Σικάγο, όπου λέγεται πως κέρδισε 18 εκ. δολ. την τριετία 1999-2002.

Το ότι ο Εμάνιουελ είναι πιστός ορθόδοξος εβραίος [όπως και ολόκληρη η οικογένειά του], αλλά και σημαίνον στέλεχος του ισραηλινού λόμπι στις ΗΠΑ, δεν θα εξέπληττε ίσως κανέναν. Ούτε και το γεγονός ότι ο πατέρας του ήταν μέλος της σιωνιστικής [τρομοκρατικής, σύμφωνα με τους Βρετανούς] οργάνωσης Ιργκούν πριν από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ.

Σίγουρα όμως οι μουσουλμάνοι των ΗΠΑ, που σε ποσοστό 89% περίπου, ψήφισαν υπέρ του Ομπάμα, μάλλον θα αισθάνονται κάπως άβολα με τον διορισμό του Εμάνιουελ, ο οποίος υπηρέτησε, ως εθελοντής, στον ισραηλινό στρατό την περίοδο του Α΄ Πολέμου του Κόλπου, όταν ο Σαντάμ Χουσεΐν βομβάρδιζε με πυραύλους Scud το Ισραήλ. Άβολα θα πρέπει να αισθάνονται και οι περισσότεροι Παλαιστίνιοι/Άραβες/μουσουλμάνοι με τους πανηγυρισμούς εφημερίδων, όπως η ισραηλινή Μααρίβ, το σχετικό δημοσίευμα της οποίας έφερε τον τίτλο «Ο άνθρωπός μας στον Λευκό Οίκο», ή η επίσης ισραηλινή Χααρέτς, που έγραφε πως «ένας ισραηλινός ορίστηκε προσωπάρχης στον Λευκό Οίκο».

Και αν ο Ομπάμα έχει δηλώσει ότι δεν θα επαναλάμβανε το λάθος της αμερικανικής εισβολής στο Ιράκ, κάτι τέτοιο δεν ισχύει για τον Εμάνιουελ, που έχει δηλώσει ότι θα το επιχειρούσε ξανά. Λογικό, αφού ο Εμάνιουελ θεωρείται ως σκληροπυρηνικός υποστηρικτής της πολιτικής του Ισραήλ, κάτι άλλωστε που έγινε φανερό και το 2006, όταν ως επικεφαλής της προεκλογικής εκστρατείας του Δημ. Κόμματος, επέλεξε υποψηφίους που είχαν ταχθεί υπέρ της εισβολής και φρόντιζε για την οικονομική τους ενίσχυση.

Συμπερασματικά, κατά την προεδρία Ομπάμα, η κατάσταση στη Μέση και Εγγύς Ανατολή αναμένεται να οξυνθεί, αν λάβουμε υπόψιν και τις δηλώσεις του αντιπροέδρου Τομ Μπάιντεν [«Είμαι Σιωνιστής»!], αλλά και τη στάση του Ντέιβιντ Άξελορντ, επικεφαλής της προεκλογικής εκστρατείας του Ομπάμα, ο οποίος το μακρινό 1984, και με τη βοήθεια του νεαρού τότε Εμάνιουελ, είχε αναλάβει για λογαριασμό του, ισχυρότερου ίσως φιλοϊσραηλινού λόμπι στις ΗΠΑ, AIPAC [American Israel Public Affairs Committee] την εκστρατεία για τη μη επανεκλογή του γερουσιαστή Τσαρλς Πέρσυ, επικεφαλής τότε της Επιτροπής Διεθνών Σχέσεων της Γερουσίας, ο οποίος εθεωρείτο «αντι»-ισραηλινός και τελικά δεν κατάφερε να επανεκλεγεί…

Το «αεράκι αλλαγής» που πνέει στον κόσμο ίσως να αποτελεί και τα προεόρτια ενός κυκλώνα…

ΥΓ 1. Δηλώσεις του πατρός Εμάνιουελ στην Μααρίβ [Jerusalem Post, 7-11]: «Προφανώς [ο Ραμ Εμάνιουελ] θα επηρεάσει τον πρόεδρο σε φιλικότερες προς το Ισραήλ θέσεις. Γιατί να μην τον κάνει; Τι είναι, Άραβας; Δεν πρόκειται να σφουγγαρίζει πατώματα στον Λευκό Οίκο»…

ΥΓ 2. Ο Εμάνιουελ έχασε τον μέσο του δεξιού χεριού [φωτό] από μόλυνση όταν ήταν πιτσιρικάς. Κόπηκε, αμέλησε τα σχετικά, το δάχτυλό του μολύνθηκε, και τελικά του το έκοψαν.

Όχι, ρε πούστη μου! Υπάρχουν κι αλλού Κασσάνδρες!

Να, για παράδειγμα, μόλις διάβασα το άρθρο του F. William Engdahl Colossal Financial Collapse: The Truth behind the Citigroup Bank «Nationalization», σχετικά με την πρόσφατη «εθνικοποίηση» της Citigroup [ποιας;;;!!!]. 

Και τι γράφει ο… Κάσσανδρος στην προτελευταία παράγραφο της ανάλυσής του;

«It is only the beginning. The 2009 year will be one of titanic shocks and changes to the global order of a scale perhaps not experienced in the past five centuries.»

Κάνας αποτυχημένος βλάκας θα ‘ναι για να τα λέει αυτά…

Ζηλεύει, σίγουρα, τα golden boys…

Πάω ν’ ασχοληθώ με τα… καθαρτικά αντισώματα [α λα Βατοπέδι] της γλυκιάς μας πατρίδας κι έρχομαι…

Κατωκυνισμός…

Έγραφα χτες σε ένα σχόλιό μου:

«“Εσχάτως” έχω προσχωρήσει στο κίνημα του… “κατωκυνισμού” [αδόκιμος όρος, αλλά θα βρεθεί σύντομα καλύτερος]. Δεν είμαστε πολλοί ακόμα, είμαστε σκόρπιοι [στον πλανήτη], αλλά είμαστε ήδη παντού.»

Και αργότερα σε ένα υστερόγραφο:

«Και όπως έχω ξαναπεί, και θα το ξαναπώ, το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα ο Πλανήτης, είναι ότι η πλανηταρχική ελίτ δεν μπορεί να βρει έναν ισάξιο “εχθρό” της… Κι αυτό έχει και θα έχει συνέπειες…»

Φυσικά, όλα αυτά δεν αποτελούν ενασχολήσεις μόνον των κατωκυνικών, αλλά και των παρακυνικών [δηλαδή, των παρακοιμώμενων των (πανω)κυνικών]:

Φθίνει η κυριαρχία των ΗΠΑ και εξασθενεί η Αλ Κάιντα

Εκθεση του Εθνικού Συμβουλίου Πληροφοριών» [των ΗΠΑ]

αναφέρει σε δημοσίευμά της η Καθημερινή 23-11-2008, από το BBC], όπου, μεταξύ άλλων, διαβάζουμε [οι υπογραμμίσεις δικές μου]:

«Την εικόνα ενός κατακερματισμένου κόσμου σκιαγραφεί η τελευταία έκθεση των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, για τις επόμενες δύο δεκαετίες, στο διεθνές προσκήνιο… οι ΗΠΑ θα παραμείνουν η ισχυρότερη χώρα του κόσμου, αλλά θα περιοριστεί ο ηγεμονικός τους ρόλος… θα περιοριστεί η απήχηση της Αλ Κάιντα… το δολάριο μπορεί να απολέσει την παγκόσμια ισχύ του και οι ελλείψεις σε τρόφιμα και νερό θα πυροδοτήσουν διενέξεις… Για την Ε.Ε. προβλέπει ότι θα εξελιχθεί σε «γίγαντα με πήλινα πόδια»… Η Αλ Κάιντα, όμως, θα μπορούσε να παρακμάσει «γρηγορότερα απ’ ό,τι θα φανταζόταν κανείς», επικαλούμενη γι’ αυτό και τη μείωση της δημοτικότητάς της, στο μουσουλμανικό κόσμο…»

Χι! Χι!

Η αγροτική οικονομία της Ινδονησίας και του Πακιστάv τις δεκαετίες του ’80 και του ’90

Πώς;;;!!!

Δεν γνωρίζετε τίποτα για την αγροτική οικονομία του Πακιστάν και της Ινδονησίας την τελευταία εικοσαετία;

Δεν πειράζει. Ούτε κι εγώ ξέρω κάτι.

Αλλά…

Έχουν γνώση οι φύλακες. Όπως ο φύλακας της Αλλαγής Μπαράκ «Change» Ομπάμα.

Διαβάζουμε στα χτεσινά Νέα:

Τα Νέα, 24-11-2008, σ. 58

Κι όλα αυτά διότι η μητέρα του Τσέιντζ είχε κάνει το διδακτορικό της στην Ινδονησία [στην ανθρωπολογία, ούτε καν στην οικονομία] με τίτλο Peasant blacksmithing in Indonesia: surviving and thriving against all odds [1992] και, στη συνέχεια, «pursued a career in rural development championing women’s work and microcredit for the world’s poor, with Indonesia’s oldest bank, the United States Agency for International Development, the Ford Foundation, Women’s World Banking, and as a consultant in Pakistan.»

Όπως καταλάβατε, οι Αμερικανοί ονειρεύονται το αγροτικό παρελθόν του Πακιστάν και της Ινδονησίας για να χτίσουν το πλανηταρχικό μέλλον των ΗΠΑ…

Μωραίνει* Κύριος…

* Η μωρία αφορά τόσο τα Μέσα [Τα Νέα προφανώς αντέγραψαν τη… βαρύγδουπη ανάλυση κάποιου αναληταρά της αλλοδαπής] όσο και τις ελίτ.

Και όπως έχω ξαναπεί, και θα το ξαναπώ, το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα ο Πλανήτης, είναι ότι η πλανηταρχική ελίτ δεν μπορεί να βρει έναν ισάξιο «εχθρό» της… Κι αυτό έχει και θα έχει συνέπειες…