Στις δεκαοχτώ [τ’ Οχτώβρη] σοσιαλισμός!

Τυχαία, χτες το πρωί, ο δείκτης του ποντικιού σταμάτησε πάνω στο ρολόι της επιφάνειας εργασίας. Εμφανίστηκε ένα υποκίτρινο πλαίσιο με μαύρα γράμματα: «Τετάρτη, 18 Οκτωβρίου 2006«.

Δεν τα πάω καλά με τις επετείους, τα γενέθλια, τις γιορτές, τα μνημόσυνα. Αλλά αυτή τη φορά «χτύπησα φλασιά»!

18 Οχτώβρη 2006! Εικοσιπέντε ολόκληρα χρόνια μετά! Ένα -ολοστρόγγυλο- τέταρτο του αιώνα! [Πώς πέρασε;!] Εικοσιπέντε χρόνια μετά την νίκη του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές της 18ης Οκτωβρίου 1981! «Στις δεκαοχτώ σοσιαλισμός!» φώναζαν τα πλήθη στις προεκλογικές συγκεντρώσεις. «Στις δεκαοχτώ σοσιαλισμός!» [«Πέρασε και δεν ακούμπησε», που λένε και στο χωριό μου…]

«Να γράψω κάτι», σκέφτηκα. Αλλά πάλι, «ποιος είμαι εγώ, που δεν έχω ψηφίσει ποτέ ΠΑΣΟΚ στη ζωή μου, που θα γράψω για τα εικοσιπεντάχρονα του σοσιαλισμού στην Ελλάδα;» Ας διαβάσω πρώτα τι θα γράψουν οι εφημερίδες, ας δω τα αφιερώματα των τηλεοπτικών διαύλων, ας αφουγκραστώ τον αγωνιστικό παλμό των -επετειακών- συγκεντρώσεων και βλέπω…

Το μεσημεράκι πιάνω στα χέρια μου τη Φυντανιάδα. «Δε μπορεί», λέω, «όλο και κάποιο 16σελιδο αφιέρωμα θα έχει, ένα ειδικό περιοδικό, ένα DVD, ένα CD, έστω ένα Video CD, βρε αδελφέ…» Τίποτα!

Ένα δισέλιδο με την άποψη των ανθρώπων των γραμμάτων και των τεχνών για τα 25χρονα του σοσιαλισμού, μια σελίδα με απόψεις πανεπιστημιακών, μια αποκλειστική συνέντευξη με τον Yorgos -που είναι και πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς [τρομάρα της!]… Τίποτα!

Το κύριο άρθρο έστω, το editorial της εφημερίδας, ένα παραπολιτικό σχολιάκι… Τίποτα!

Μούγκα!

Λογικό και αναμενόμενο. Ή μήπως δεν ήταν φυσιολογική η κατάντια της Ελευθεροτυπίας, από το «Στηρίζουμε την αλλαγή, ελέγχουμε την εξουσία» των αρχών της δεκαετίας του ’80, στο σημερινό «Στηρίζουμε τον Γιωργάκη, ελέγχουμε τον Κωστάκη«;

Μούγκα!

Και καλά η Ελευθεροτυπία… «Δε μπορεί», σκέφτομαι. «Το κανάλι των αγροτών, των εργατών και των απόρων, το Mega ντε, όλο και κάποιο αφιέρωμα θα κάνει…» Μπα….

«Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει…», που έλεγε και ο εθνικός μας ποιητής.

Ένα αφιέρωμα έστω στον μουσουργό Γιάννη Μαρκόπουλο, που είχε μελοποιήσει και τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους», στον συνθέτη Ηλία Ανδριόπουλο, σε κάποιον τέλος πάντων… Τίποτα! Μούγκα!

«Αιωνία η μνήμη γι’ αυτούς που ο σύλλογος σιωπά…», που έλεγε κι ένας άλλος -όχι εθνικός- ποιητής μας.

Αιωνία η μνήμη για τις επετείους που χάθηκαν στη λήθη!

Λογικό κι αναμενόμενο.

Οι ταγοί του έθνους. Πάντα ίδιοι, πάντα προβλέψιμοι.

Όλα τα χρόνια που ο Διονύσιος Σολωμός έζησε στην Κέρκυρα [από τα τέλη του 1828 ως το θάνατό του το 1857], πληροφορούμαστε από το Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό [Εκδοτική Αθηνών], δεν επιχείρησε ούτε ένα ταξίδι στην ελευθερωμένη Ελλάδα. Ο Πολυλάς υποστηρίζει πως ο Σολωμός απέφυγε μια τέτοια επίσκεψη στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος «προαισθανόμενος ότι αυτού [στην Ελλάδα] δεν θα ημπορούσε να μείνει αδιάφορος στα πολυειδή ατοπήματα«, γιατί συνεχίζει ο Πολυλάς, ο ποιητής «δεν εσυνηθούσε να θεατρίζει τα εθνικά του φρονήματα…«

Και μιας και ο λόγος περί Διονυσίου Σολωμού, ας θυμηθούμε τι έγραφε στο Φραγγέλιό του ο Νίκος Βέλμος για διάφορους «σολωμικούς»:

«Κι έχετε μούτρα να διαμαρτυρόσαστε για το αν ήταν ή όχι μπεκρής ο Σολωμός. Καθάρματα, γιατί δεν διαμαρτυρόσαστε για τους άδικους νόμους που γίνονται αφορμή να το ρίχνουν στο πιοτό οι Σολωμοί και να πεθαίνουν; Καθάρματα, νά μέσα στα μάτια σας ψοφάει από τη δυστυχία ένας μεγάλος Θωμάς Οικονόμου, ένας Παπαδιαμάντης, ένας Κρυστάλλης, ένας Μαρτζώκης… και ποιον μωρέ να πρωτοπούμε και να πρωταφήσουμε… και πόσοι νέοι Σολωμοί απ’ τη δυστυχία δε θάχουνε χαθεί μέσα σ’ άλλα επαγγέλματα και δεν τους ξέρουμε; Ναι κακούργοι, πέθανε απ’ το ούζο, απ’ το μπεκριλίκι ο Σολωμός μας και ξέρετε; Τον πεθάνατε οι όμοιοί σας!»

Μούγκα! Λογική κι αναμενόμενη. Σαν λύση πρωτοβάθμιας εξίσωσης, σαν εγγλέζικο τραίνο…

Ποιος να μιλήσει για τα 25χρονα; Οι σοσιαλ-αστοί που πούλησαν και ξεπούλησαν τα ιδανικά και τα πιστεύω τους -και δεν μας πέφτει λόγος-, αλλά πούλησαν και ξεπούλησαν κι όλους τους υπόλοιπους και ολόκληρη τη χώρα, ή οι πεφωτισμένοι «αστοί» της δεξιάς που το ’81 χαρακτήριζαν το ΠΑΣΟΚ «αριστερά της αριστεράς» και έβαζαν στοιχήματα για το πώς δεν θα αντέξει ως κυβέρνηση ούτε 100 μέρες;

Ποιοι μωρέ;! Αυτοί που το ’89 έλεγαν πως «η δεξιά θ’ ανοίξει πάλι τα Μακρονήσια», ή αυτοί που σήμερα μιλάνε -πρωτοσέλιδα-, και με αφορμή το πρόσφατο σκάνδαλο με τις γαλακτοβιομηχανίες, για «ξινισμένο γάλα» της κυβέρνησης;

Α! Όλοι έχουν το τέλος που τους πρέπει…

Εικοσιπέντε χρόνια μετά

Τι άλλαξε από την πρώτη μέρα της «αλλαγής» μέχρι σήμερα; Πολλά και τίποτα.

Αλλά από μια κάπως προσωπική και πρόχειρη αποτίμηση, θα έλεγα ότι σε ανθρώπινο επίπεδο η Ελλάδα ή, μάλλον, οι Έλληνες είναι πιο βαρείς, πιο απάνθρωποι, πιο αγχωμένοι, πιο νευρικοί, πιο απελπισμένοι, πιο φτωχοί, πιο επιθετικοί, πιο αγράμματοι, πιο σάπιοι…

Όσον αφορά τον δημόσιο βίο, η μία και μεγαλύτερη αλλαγή είναι η κυριαρχία του marketing. Τότε ο Α. Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ για να «πουλήσουν» τον σοσιαλισμό τους έδιναν δώρο την «ελπίδα». Σήμερα ο Yorgos Παπανδρέου για να «πουλήσει» τον εαυτό του ξεπουλάει την Ελλάδα. Τότε οι εφημερίδες «πουλούσαν» απόψεις, σήμερα πουλάνε DVD. Τότε οι πολιτικοί «πουλούσαν» «όραμα» και διορισμούς, σήμερα πουλάνε «προστασία» και «απασχολήσιμους»… Τότε… σήμερα… τότε… σήμερα…

Όλα τριγύρω αλλάξανε κι όλα τα ίδια μείναν…

Και πάντα, πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, αυτός ο αφασιακός πολτός της νεοελληνικής κοινωνίας, που τα πάντα και τους πάντες χωνεύει, που «ξερνάει» ό,τι και όποιον δεν μπορεί να αφομοιώσει, αυτός ο πολτός που διαρκώς αυτοβαυκαλίζεται, φενακίζεται και αυνανίζεται.

Και που όταν κοιτάζεται στον καθρέφτη προσθέτει κι άλλη μπριγιαντίνη, φτιασιδώνεται, ακόμη περισσότερη μπριγιαντίνη, ξαναφτιασιδώνεται, πιο πολλή μπριγιαντίνη…

… ο κάλος με το κάλλος του…