διαβάζοντας στην Αφασιαλάνδη [Μάρτιος 2009]

Απ’ τον «Τζωρτζό» κι απ’ τον «Κουφό» ποιον να πιστέψω;

Η συνειδητή αποχή μου από τη μεγαλειώδικη εξέγερση του Δεκέμβρη, ήταν λογικό να με οδηγήσει στην ιδεολογικο-πολιτική απομόνωση και στην πλέρια αδυναμία να παρακολουθήσω τη βαθιά πολιτική σκέψη των επανεμφανιζόμενων σταλινισμών: του νεοσταλινισμού του ΚΚΕ [αν μου έλεγε το Κόμμα να σφουγγαρίσω εδώ μπροστά σας, δεν θα το έκανα, σε αντίθεση με τη συντρόφισσα Αλέκα[1]] και του ένοπλου [πλεονασμός] αναρχοσταλινισμού.

Και κάπως έτσι, μη διαθέτοντας τις απαραίτητες ιδεολογικές-αντιολισθητικές αλυσίδες, διολισθαίνω διαρκώς προς τη μεταφυσική, απασχολούμενος με αν-υπαρξιακά ερωτήματα, όπως: Απ’ τον «Τζωρτζό» κι απ’ τον «Κουφό» ποιον να πιστέψω;

Διότι ο μεν πρώτος, ο Βασίλης Τζωρτζάτος, μιλώντας στο ανεπίσημο όργανο της «17Ν – θύματα σκευωρίας – Γιωτόπουλος/Τζωρτζάτος»[2], τόνισε πως οι ένοπλες οργανώσεις που εμφανίσθηκαν στην Ελλάδα μετά το 2002, χρονιά κατά την οποία εξαρθρώθηκε η «17Ν», είναι διαβρωμένος από μυστικές υπηρεσίες, ενώ ο δεύτερος, ο Δημήτρης Κουφοντίνας, μιλώντας στο ανεπίσημο όργανο της «17Ν – Ο Μήτσος πιο ίσος απ’ τους ίσους»[3], και απαντώντας σε ερώτηση για το αν «αυτές οι νέες ένοπλες οργανώσεις καθοδηγούνται από μυστικές υπηρεσίες» είπε πως αυτά «είναι τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα που χρησιμοποιούσαν εναντίον μας γνωστά κόμματα και γνωστοί «κύκλοι». Προβάλλοντας σενάρια θεωρίας της συνωμοσίας, που θεωρούν ότι τα πάντα -εκτός από τον εαυτό τους- καθοδηγούνται ή ελέγχονται από μυστικές υπηρεσίες… Ωσάν να μην υπάρχουν αιτιώδεις ιστορικές συνιστώσες που εκφράζονται πολιτικά και μέσω της ένοπλης πάλης».

Αποκομμένος από το πολιτικό γίγνεσθαι της εποχής μας, με κάτι τέτοιες μεταφυσικές τετριμενιές ασχολούμαι… καθώς επίσης και με ένα βιβλίο για τους…

Τουπαμάρος

… που μετέφρασε ο Δ. Κουφοντίνας και θα κυκλοφορήσει σύντομα. Πρόκειται για το βιβλίο, Μνήμες από το Κελί, των Ελεουτέριο Φερνάντες Ουιδόμπρο και Μαουρίσιο Ροσενκόφ, το οποίο αφηγείται τα όσα υπέστησαν οι ηγέτες των Τουπαμάρος στα έντεκα χρόνια της αυστηρής απομόνωσής τους στις φυλακές της δικτατορικής Ουρουγουάης. Και όπως επισημαίνει ο μεταφραστής[4], «οι νέες οργανώσεις δεν μπορεί να μην μελετήσουν τις προηγούμενες εμπειρίες από την ένοπλη πάλη, εδώ και αλλού, και για να μάθουν και για να μην πέσουν σε ίδια λάθη…»

Το τι ακριβώς θα μάθουν οι νέες οργανώσεις από ένα βιβλίο για τις «εμπειρίες φυλακής» των ηγετών των Τουπαμάρος δεν το γνωρίζω… Φυλακισμένοι τουπαμάρος εκεί, φυλακισμένοι νοεμβριστές εδώ, και η μικροαστική μνησικακία μου διολισθαίνει προς άλλες ατραπούς: ο Ελεουτέριο Φερνάντες Ουιδόμπρο, εκ των ηγετών της οργάνωσης και φυλακισμένος την περίοδο 1973-1985, είναι από το 2000 μέλος της Γερουσίας της Ουρουγουάης. Λέτε;

Πάντως, ο Ε.Φ. Ουιδόμπρο έχει συγγράψει και το κατά πολύ πιο ενδιαφέρον και «παιδαγωγικό», Historia de los Tupamaros, Ediciones de la Banda Oriental, 2006, που είχε εκδοθεί σε τρεις τόμους στα 1986-1987.

Τζανφράνκο Σανγκουινέττι

Περί κράτους και τρομοκρατίας

Το βιβλίο, Περί της Τρομοκρατίας και του Κράτους – Πρώτη Κοινολόγηση της Πραχτικής και της Θεωρίας της Τρομοκρατίας[5], του πάλαι ποτέ καταστασιακού Τζανφράνκο Σανγκουινέττι, γνώρισε μια αμφίβολη δημοσιότητα στη χώρα μας μετά το 2002, ενώ το ενδιαφέρον για το περιεχόμενο του βιβλίου αναθερμάνθηκε εσχάτως με την (επαν)εμφάνιση διάφορων «ένοπλων οργανώσεων», αφού πλήθος αναλυτάδων [καθώς και εκπρόσωποι διαφόρων άλλων κλάδων της διανόησης] προσφεύγουν σ’ αυτό για να στηρίξουν τα επιχειρήματά τους, ότι οι οργανώσεις αυτές αν δεν είναι πλήρως χειραγωγούμενες από τις διάφορες μυστικές υπηρεσίες, τότε σίγουρα είναι διαβρωμένες απ’ αυτές.

[Σημείο των καιρών κι αυτό: στη δημοκρατική κοινωνία μας, οι θεατές μπορούν να έχουν άποψη για το σενάριο των όσων διαδραματίζονται στην οθόνη. Στο τέλος, φυσικά, δεν αλλάζει τίποτα…]

Ας θυμηθούμε, όμως, ένα άλλο βιβλίο του Σανγκουινέττι, που είχε κυκλοφορήσει λίγα μόλις χρόνια νωρίτερα, και στο οποίο ισχυριζόταν ακριβώς τα αντίθετα από όσα έλεγε στο Περί Τρομοκρατίας. Τον Αύγουστο του 1975, ο Σανγκουινέττι, με το ψευδώνυμο Censor είχε γράψει και τυπώσει 520 αντίτυπα ενός βιβλίου με τον τίτλο Φιλαλήθης Έκθεση σχετικά με τις Τελευταίες Δυνατότητες Επιβίωσης του Καπιταλισμού στην Ιταλία[6], το οποίο «στάλθηκε στους υπουργούς, βουλευτές, βιομήχανους, συνδικαλιστές καθώς και τους δημοσιογράφους που έχουν την μεγαλύτερη εκτίμηση της κοινής γνώμης». Ο Censor έγραψε την «Έκθεση» από τη σκοπιά ενός στρατηγικού νοός της άρχουσας τάξης, που διέθετε τόσο τη διαύγεια όσο και τον κυνισμό που ήταν απαραίτητος για να επισημανθεί ο τρόπος με τον οποίο θα επιβίωνε ο καπιταλισμός στην Ιταλία.

Η «Έκθεση ξεσήκωσε μεγάλο ενδιαφέρον και πλατιές συζητήσεις», μόνον που τον Δεκέμβριο του 1975, ο Σανγκουινέττι αποκάλυψε την «απάτη», ισχυριζόμενος πως είχε αποδείξει ότι «μέσα στην κυρίαρχη τάξη» της Ιταλίας, δεν υπήρχε «ένα στρατηγικό μυαλό ικανό να συλλάβει νέες προοπτικές για τον καπιταλισμό» και τονίζοντας ότι , «Όλοι εξαπατήθηκαν: ο Σένσορ δεν υπάρχει. Και παρ’ όλο που ο κόσμος του υπάρχει ακόμα, η τάξη που αντιπροσωπεύει δεν έχει πια τη δύναμη να δώσει έναν αστό με τέτοια διαύγεια και τόσο κυνισμό».

Μπορεί το 1975 η αστική τάξη της Ιταλίας να μην διέθετε ούτε ένα στρατηγικό νού, τέσσερα όμως χρόνια αργότερα διέθετε δεκάδες: πιθανότατα μόνον μέσα στο μυαλό του Σανγκουινέττι…

Το Περί Κράτους και Τρομοκρατίας, προκάλεσε αρκετές συζητήσεις και στην Εσπερία, εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Αρκετές από αυτές είναι συγκεντρωμένες στο βιβλίο των Incontrolado – Βουαγιέ κ.ά., Αντισανγκουινέττι – Περί Τρομοκρατίας και Μυθολογίας[7].  Αν θυμάμαι καλά, ο ΕΛΑ, γύρω στις αρχές εκείνης της δεκαετίας, είχε κυκλοφορήσει σχετικό κείμενο στο οποίο απαντούσε στον Σανγκουινέττι. Δεν γνωρίζω αν έχει δημοσιευθεί κάπου.

Ένα μικρό απόσπασμα από το Αντισανγκουινέττι, έτσι, για την παράλληλη πορεία κάποιων κρατικών οντοτήτων:

«Το κράτος που περιέγραψε ο Censor ήταν το πιο βλακώδες και στενοκέφαλο του κόσμου. Αυτό που περιγράφει τώρα ο ίδιος ο Σανγκουινέττι είναι το πιο επινοητικό και πανούργο. Ο Censor ήταν κατηγορηματικός: «Ασφαλώς η εξουσία μας δεν απειλείται από τις υποτιθέμενες «Ερυθρές Ταξιαρχίες», και αν τρεις-τέσσερις θερμοκέφαλοι που τις αποτελούν μοιάζουν με κίνδυνο για το κράτος, και δραπετεύουν με άνεση από τις φυλακές, αυτό δεν συμβαίνει επειδή είναι μια μικρή και πανίσχυρη ομάδα, αλλά απλούστατα γιατί το κράτος έχει εξασθενίσει σε τέτοιο βαθμό που μπορεί να το γελοιοποιήσει ο οποιοσδήποτε«.»

Εκτός κι αν δεχθούμε ότι οποιοσδήποτε γελοιοποιεί το κράτος, όπως, για παράδειγμα, οι Παλαιοκώστας/Ριζάι, είναι ενεργούμενο κάποιων μυστικών υπηρεσιών. Οι οποίες πριονίζουν το κράτος για να υπονομεύσουν το άλλο σκέλος του κράτους-έθνους.

Σε πλέρια αφασία τελών…

Σημειώσεις

[1] «Θα κάνω ό,τι αποφασίσει το Κόμμα (…). Αν το Κόμμα μού πει να σφουγγαρίσω εδώ μπροστά σας, θα σφουγγαρίσω εδώ μπροστά σας…», Γ. Βότσης, «ΚΚΕ – Στάλιν: Η μεγάλη ανατριχίλα», Ελευθεροτυπία, 9-2-2009.

[2] Συνέντευξη στη Γιάννα Παπαδάκου, Ελευθεροτυπία, 16-2-2009.

[3] Συνέντευξη στον Γιώργο Χριστοφορίδη, Πρώτο Θέμα, 1-3-2009.

[4] Ό.π.

[5] Μετ. Κώστας Κουρεμένες, εκδ. Ύψιλον, 1980.

[6] Το κείμενο αυτό μαζί με τις Αποδείξεις για την Ανυπαρξία του Censor από το Συγγραφέα του, συναποτελούν το βιβλίο του Gianfranco Sanguinetti, Σχετικά με την Ιταλική Κρίση, μετ. Ευγενία Παπαδημητρίου-Βρεττάκου, εκδ. Άκμων, 1977.

[7] Μετ. Εύα Πέππα – Νίκος Τσιούρης, επιμ. Χ. Μόρφος, εκδ. Ελεύθερος Τύπος, 1995.

«έχουμε πόλεμο μη το γελάς μωρό μου…»

Ο πόλεμος, με τον οποίο γελάει το μωρό της, είναι ο πόλεμος των δύο φύλων…

Ο τίτλος του ιστοσημειώματος είναι ο τίτλος σχετικού σημειώματος στο Indymedia Αθηνών στο οποίο αναδημοσιεύεται η προκήρυξη της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης Αθηνών Καμία ανοχή στη βία κατά των γυναικών!, από την οποία αντιγράφω την πρώτη παράγραφο [οι υπογραμμίσεις δικές μου]:

_ _ _ _ _

«Η καταπίεση των γυναικών είναι ένα φαινόμενο παγκόσμιο και διαχρονικό. Από τις μπούργκες των ταλιμπάν και τις κλειτοριδοκτομές σε χώρες της αφρικής, έως το trafficking γυναικών του πρώην ανατολικού μπλοκ και τους 4500 βιασμούς το χρόνο στην ελλάδα. Οι γυναίκες είναι τα θύματα ενός βίαιου, εκμεταλλευτικού και καταπιεστικού πατριαρχικού συστήματος.»

_ _ _ _ _

Ο, σχεδόν μόνιμος, σχολιαστής αυτού του ιστολογίου τον τελευταίο καιρό έχει να πει τα εξής [οι υπογραμμίσεις με πλάγια του «σχολιαστή», οι υπογραμμίσεις με έντονα δικές μου]:

_ _ _ _ _

«[…] Από τον 19ο αιώνα και μετά, όλες οι «πατριαρχικές» μορφές κυριαρχίας έχουν ευρέως περιγραφεί και αναιρεθεί, ώς το σημείο να καταντήσουν ξεπλυμένη κοινοτοπία της κοινωνικής κριτικής και των gender studies.

» Αντίθετα, δεν θα μπορούσαμε να πούμε το ίδιο για τις μορφές χειραγώγησης και υπαγωγής του άλλου, που βρίσκουν το ασυνείδητο μοντέλο τους στη μητρική επιρροή.

» Μια τέτοια «επιλησμοσύνη» είναι ιδιαιτέρως παράξενη. […]

» Αυτό το μοντέρνο μυστήριο καθίσταται ακόμη πιο πυκνό εξαιτίας της προφανούς απάρνησης που προϋποθέτει. […]

» Αυτή η διαφορά αρκεί από μόνη της για να εξηγήσει την τεράστια δυσκολία που υπάρχει πάντοτε στο να συλλάβει κανείς μια υφιστάμενη κυριαρχία ως τέτοια, όταν ασκείται με τρόπο «μητρικό».

» Ενώ, λοιπόν, η πειθαρχική τάξη είναι, εξ ορισμού, πάντοτε μετωπική […] ο «μητριαρχικός» έλεγχος, που ασκείται σε ένα υποκείμενο «για το καλό του» και στο όνομα της «αγάπης» που του δείχνουμε τείνει να λειτουργεί με μορφές πολύ πιο κυκλωτικές και ύπουλες. […]

» Προφανέστατα, σε αυτή τη μέγιστη διαφορά πρέπει να αναζητηθούν οι έσχατες αιτίες της πανάρχαιας πολιτικής απώθησης της αυτοκρατορίας των μητέρων.»

_ _ _ _ _

Δικό μου σχόλιο:

«Bachofen ζεις, εσύ μας οδηγείς!»

_ _ _ _ _

ΥΓ 1. Τα σχόλια στις σελίδες 157-161 [και αλλαχού] του βιβλίου. Αυτά που παρέλειψα, είναι, φυσικά, πιο ενδιαφέροντα…

ΥΓ 2. Στο τελευταίο σχόλιό του, ο «σχολιαστής» παραπέμπει στο βιβλίο, το εξώφυλλο του οποίου εμφανίζεται στην αρχή του ιστοσημειώματος. Δεν γνωρίζω γιατί παραπέμπει σ’ αυτό, δεν γνωρίζω το περιεχόμενο του βιβλίου…